30-11-2014

Hoi!


It’s funny how some distance makes everything seem small, and the fears that once controlled me can’t get to me at all.
It’s time to see what I can do, to test the limits and break through.
No right, no wrong, no rules for me.
I’m free.


Daar was ik weer eens! Tijd voor een nieuwe blog :)


En wat is het koud buiten! Ik heb sinds 2 dagen mijn winterjas en handschoenen maar eens aangetrokken! Brrr... Siberië is er niks bij hoor, ik heb het even opgezocht: daar kan het -70 graden worden! Waar Wikipedia wel niet goed voor is!
Zelfs met handschoenen aan bevriezen mijn vingers al! Maarja, went ook wel weer! :)
Back to basis: druk met stage, school, werken en natuurlijk feesten!! Ja het 'echte' leven!


We hebben in de klas het onderwerp kanker afgerond. Ik heb mijn verhaal voor een gedeelte in de klas verteld, het was wat lastig maar ik merk dat ik er goed over kan praten. Ik wil ook heel erg graag mijn verhaal kwijt, en dat de mensen het weten.
Mijn klasgenoten waren verbaasd dat het zo kort geleden is, achja gewoon doorgaan! ;)
Ik vind het ook prettig om mijn verhaal te vertellen. En niet om medelijden te krijgen maar om mijn ervaring te delen!


En dan door! Ik verbaas me elke keer weer op stage over het feit dat er zoveel mensen zijn die ziek zijn of iets hebben en zoveel medicatie hebben. Ongelofelijk!
Ouder worden komt met gebreken zeggen ze dan!
En ook nog zoveel verschil in mensen! De ene is afwachtend, de andere is zo grappig en aanwezig dat je spontaan begint te lachen als je binnen komt. Ja een leuk vak! :)
Voor de rest gaat het goed met de opdrachten van stage. Ik loop voor op de planning en ik doe een extra boekje!
Lekker bezig! :)


Ik ben vorig weekend lekker op stap geweest en gisteren! Héérlijk los gaan! ;) That's life!


Zoals ik in het stukje tekst bovenaan schreef: De angsten wat ik altijd had en de onzekerheid, is voor een groot gedeelte weggevaagd. Je blijf altijd wel bang dat het terug komt, maar daar gaan we zeker niet vanuit. 15 december weer voor controle naar het ziekenhuis.


No right, no wrong, no rules for me. I’m free.

12 oktober 2014

Hoi!!


Het is alweer 12 oktober! Wat gaat de tijd snel...
Dinsdag trotse tante geworden van een heel mooi neefje :) Super bijzonder!


Verder nog lekker bezig met stage, school en werken. Ik merk dat ik weer in het 'oude' ritme kom, natuurlijk is dit heel anders zoals je nu kijkt naar de wereld. Wat is het leven toch mooi, en wat is het iedere dag genieten om gezond wakker te worden. Het is genieten om weer 'gewoon' te leven!
Alles weer lekker oppakken en kijken hoever je komt, en wat kijk ik weer ver vooruit.
Iets wat ik nooit durfde door de ziekte. Natuurlijk keek ik wel vooruit, maar heel anders als nu.
Je leeft maar 1 keer en geniet van elke dag, elke dag weer gezond wakker worden.


Het gewoon wat eng vinden om te douchen, omdat je gewoon haar bij je benen langs voelde glijden. Weer een pluk eruit, dat vond ik wel eng hoor.
Maar dat is geweest en het is blijven zitten, bijzonder...


Maar ik ben ver gekomen en ik kijk terug op een tijd met bijzondere dingen en de andere kijk op het leven.
Jezelf echt leren kennen en dan zie je pas hoe ver je bent gekomen. Elke dag weer vechten voor dat iets, dat iets waar ik voor door moest gaan.
Naar jezelf kijken en ontdekken hoe je 'echt' bent. Natuurlijk ben je wel echt, maar je ziet jezelf van een hele andere kant.


Lachen en doorgaan, positief de dingen bekijken. Vechten voor iets of iemand en ontdekken dat alles een reden heeft.
Ja een aparte tijd, maar oh zo bijzonder.
Mensen beter leren kennen en zien wie er echt voor je klaar staan.
Ja dat is wel een hele andere kijk op de wereld hoor, iets wat niemand kan zien. Maar er pas achter komen als je zoiets hebt meegemaakt, en natuurlijk ook niet uit te leggen. Ja je kunt het wel zo uitleggen maar binnen in je zit veel meer.
En nog meer waar jezelf nooit achter komt, maar je moet je ontwikkelen tot wie je bent. Tot wie je echt bent, dan ben je pas echt!
Naar jezelf kijken en zien hoe bijzonder je bent. Ieder mens is bijzonder!


We zijn er om elkaar te helpen, elkaar te ondersteunen en vooruit te kijken. Iets wat je alleen maar kan als je iemand vertrouwd.
Jezelf ontwikkelen door te kijken naar jezelf en te beslissen hoe je wilt leven.
Iets wat jezelf moet doen. En daarbij kunnen alleen echte vrienden helpen.


Oh ja ik heb zelf nog even wat geschreven in mijn schrift:
Elke dag is een geschenk. Je weet nooit hoe je wakker word.
Soms is het leven hard, maar het is jouw keus hoe je ermee omgaat.
Dingen in het leven komen niet vanzelf, je moet er wat voor doen ook al kun je niet alles doen.
Voor jezelf zorgen staat op 1, als je namelijk niet goed voor jezelf kunt zorgen kun je ook niet voor iemand anders zorgen.
Het is jouw keus.
Maak je dromen waar, het leven is te kort om dingen uit te stellen.
Soms is doelen maken de juiste keus, je hebt iets om naar uit te kijken en het leuke is je ziet maar hoe je er komt.
Bewandel je pad naar het doel, maar stippel hem goed uit.
één misstap kan fataal zijn.
Probeer vooruit te kijken en bewaak je eigen grenzen.


Weet je: Het leven is als een berg beklimmen, de eerste stappen tegen de berg op zijn zwaar. Maar eenmaal op de top ben je zo trots op jezelf!
En dan het afdalen, dit gaat super gemakkelijk en alles zit mee. Dit komt omdat je de top bereikt hebt.
Soms kom je in de afdaling dingen tegen die tegen zitten. Maar probeer voor jezelf logisch na te denken en kijk hoe je het aan gaat pakken.
Kijk hierbij terug over je schouder naar de top achter je. Dan zie je waarvoor je het doet en zie je hoever je al bent gekomen.
Dit laatste stuk word een makkie!
Sommige dingen in het leven lijken moeilijk, maar ga de uitdaging aan.
Als je in jezelf gelooft kom je er echt wel hoor! Respecteer jezelf, en blijf geloven in je wilskracht en doorzettingsvermogen!
Alleen het is jouw keus hoe jij je pad bewandeld naar de perfecte jij...




Look at yourself and find yourself! Try! :)

xx

23 September 2014!

Hoii!!


Daar was ik weer! Op 1 dag na een maand geleden dat ik een blog schreef.


Ik ben druk bezig met school en stage, daarnaast werk ik af en toe bij de trekpleister :)
Ja het leven van een student!
Ik merk wel dat ik soms te veel wil doen en mezelf voorbij loop. Dit moet ik zien te bewaken :) maar ja fix dat maar eens!
Het is de aard van het beestje zeggen ze dan :)
Ach ja dat komt ook wel weer!
Ik moet om het weekend stage lopen en dat worden dan drukke dagen. Ik moet dan zaterdag en zondag stage lopen, maandag en dinsdag vast naar school, woensdag vaste stagedag en dan donderdags weer stage. Dat zijn dan 6 dagen achter elkaar in de weer. Maar langzamerhand vind je er een ritme in en ga je door, ahum! ;)
Hahaha ik zeg het wel allemaal zo chill, maar het is wel doorbikkelen, maar dan heb je ook wat, jaja 3 dagen weekend. Dat heeft ook niet iedereen! :)
En dan nog de stage opdrachten erbij, hier ben ik al mee begonnen! En dat gaat vlot, dus dat scheelt weer :)


Maar het gaat allemaal lekker door, en het loopt op rolletjes! :) ;)


Maar dan vandaag!! Ik moest voor de eerste controle naar het ziekenhuis, weer naar de aardige dokter :)
Ik ging gelijk na school erheen, ik stapte uit bij de bushalte en huppakee bij mijn vader in de auto naar Drachten.
Ik had geen idee wat hij ging doen, maar ik had gelukt! Ik was gewoon 5 minuten eerder aan de beurt! Scheelt ook weer :)
Weer een hand geven en weer op de praatstoel. Hij vroeg allemaal dingen: hoe voel je je? Ja goed hoor. Met mij gaat het altijd goed, maar ja ze willen altijd een check :) Zijn er nog bijzonderheden? Nee hoor, gaat allemaal goed! Wat doe je nu zoal? Nou ik ga naar school, ik wil hierna nog naar de HBO. Zegt hij: Ja dan moet je nog even! Ik: Ja zeker! echt zo'n lach :)))))
Bla,bla,bla. Hij ging ook nog even in mijn nek voelen, hij zei: Ja dat voelt goed! hahaha!

Nou ja om een lang verhaal kort te maken, alles was goed!! Nou gelukkig! :) En ik mag over 3 maanden weer terug komen, dit werd dan 23 december. Maar toen zat hij vol, nou daarna heeft dokter vakantie. Ja moet ook gebeuren :) En anders werd het 6 januari, nou dat hoefde niet want dan ben ik jarig. Zullen we dan 15 december doen? Ja hoor prima! Is wel vroeg in de ochtend zei ze, achja ik ben wel wat gewend nou! :)

Nou de afspraak gemaakt en he, daar kwam een bekende aanlopen! 1 van de verpleegkundigen van de oncologiepoli, daar nog even mee gepraat en op de gang nog een verpleegkundige! Grappig! :)

We hoefde niet eens parkeergeld te betalen! Super snel ja! :)

Weer terug in de auto, nog even langs de trekpleister. Even praten, want ja dat hoort er ook bij! :) ;) Ik was daar nog langer dan in het ziekenhuis, maar ja dat kan snel :) ;)

Weer 3 maanden vooruit :) BAM!

2 maanden na uitslag.

Hi!


Daar was ik weer, 2 maanden na de uitslag van 24 juni.



Mijn vader heeft voetbal op de tv dus ik ga schrijven! :)


Ja hoe gaat het nu met mij? Wel goed hoor! Met mij gaat het altijd goed ;)
Ik heb helemaal niet het idee dat het al 2 maanden is geleden dat ik de uitslag, genezen kreeg.
Wat gaat het dan snel, 2 maanden verder en 2x zo sterk.
Het is niet dat ik het vergeten ben, nee zoiets vergeet je nooit. Ik ben 'gewoon' verder gegaan met het leven.
Ik leef weer, ik geniet en vooral: ik pak alles weer op.
Het is niet zomaar iets geweest de periode van verdriet, dingen die er bij inschieten en vooral een periode van hoop, heel veel hoop. Maar ook een mooie periode, je leert je echte vrienden kennen. Ook heb ik geleerd wat genieten is en dat er zomaar een dag kan komen, een dag wat alles kan veranderen.
Maar wat was deze periode eigenlijk van mijn leven? Een korte periode, want ik geef nog lang niet op hoor!
Een periode om zeker trots op te zijn, trots op mezelf. Hoe ik nu in het leven sta, kan niemand me afpakken en ik heb het op eigen kracht gedaan.
Dat een mens zo sterk kan zijn, dat had ik nooit gedacht. Het is ook niet uit te leggen, je moet het zelf meemaken.
Ook iedereen die me heeft gesteund, daar put je ook veel kracht uit hoor!
Ik heb trouwens veel steun gehad aan quotes en mooie nummers. Ik heb er heel veel verzameld en gelezen. Soms raken teksten je echt en herken je jezelf erin.

Maar ik ga verder met mijn leven.

Ik ga door met werken. Ik ben begonnen met hardlopen, dit gaat steeds beter. Ik ga deze week weer stage lopen en naar school. Ik ga plannen maken voor de toekomst!

Fijn dat je kan plannen, gewoon dingen bedenken en kijken of het mogelijk is.

Ik wil graag volgend jaar in de zomervakantie vrijwilligerswerk doen in het buitenland. Ik heb het gevoel dat ik wat van de wereld moet zien en mensen moet helpen. Iemand helpen om beter te worden, iemand helpen positiever in het leven te staan. Al is het maar één iemand, het is weer één.

En misschien volgen er meer.
Iemand helpen omdat mijn ervaring is dat als je geholpen word, je alleen maar sterker word en doorzet.

Maar soms wil je ook teveel doen en moet je echt om jezelf denken. Dit komt omdat ik veel wil doen en wil leven.

Maar: You can do anything, but not everything.

Ik luister nu het liedje: Fire van Gavin DeGraw. Echt een heerlijk nummer! We on fire!

Ja on fire. Vuur van kracht een bijna niet te stoppen. Ach dat past wel bij mij dacht ik! :)

Nu ga ik verder met informatie zoeken over het vrijwilligerswerk! Dit is iets wat ik echt wil doen, eerst sparen! :) ;) Maar wel iets om naar uit te kijken, een doel!!!

xx
Oooh ja ik heb gelukkig nieuwhaar gevierd! :p

24 juni. Uitslag!

Ik ben de hele tijd vergeten een nieuwe blog te schrijven over de uitslag. Maar niet getreurd, hier is hij dan! Na weer 'gewoon' verder te zijn gegaan met mijn leven.

Ik heb 24 juni te horen gekregen dat ik ben genezen!!!!! Echt super nieuws was dat! Ergens had ik heb wel verwacht, maar ik zeg altijd: Je weet maar nooit!

Die dag was ik zo zenuwachtig. Ik had 's morgens eerst nog gewerkt, even niet denken wat er
 's middags ging gebeuren. Maar toen was het zover. Ik zat met mijn vader in de wachtkamer het liep zelfs nog wel een half uur uit. Dat wens je niemand, zo lang wachten met knikkende knieën. Het was erop of eronder.

En toen werd mijn naam geroepen, whaaaa kleine hartverzakking!
We gingen zitten, en de internist zei: Je bent zo goed als genezen! Nou toen maakte ik een vreugdedansje in mijn beleving.
Dat was het enigste wat ik wilde horen. Hij keek de beelden van de PET-scan nog even en zei dat het er goed uit zag.
Whieooeee!
De internist zei dat ik de eerste 3 maanden heen moest voor controle, daarna 1 keer in het half jaar. En dan nog 1 keer in het jaar. Dit tot ik 28 ben! Ik blijf dus 10 jaar onder controle, een fijn gevoel!
Hij zei: Als je 28 bent laat ik je gaan. Nou daar gaan we vanuit!

En toen was het feest! Eerst even de stad in om taart te halen voor de verpleegkundigen op de afdeling. Nog even gepraat en toen naar huis! Ik heb nog nooit zo lang gelachen, maar het besef kwam pas later. Als je erover praat, komt alles los.
Dan ga je beseffen: Ik heb het geflikt! En zolang je blijft doorvechten kom je heel erg ver!

Vooral met de steun van familie, lieve collega's en vrienden kom je ook een heel eind!
Als je maar in jezelf gelooft en positief in het leven blijft staan.

Ik ga na de vakantie weer verder met school, ik ga weer stage lopen!
Ik ga door met werken en met 'leven' Ik heb ondertussen mijn rijbewijs gehaald.

Ik bedenk doelen in mijn leven en ik ga genieten, heel erg genieten!
Genieten van kleine dingen, die je eerst nooit zag.






Soms gebeuren er dingen die je niet verwacht, die je hart doet breken en je doet vergeten hoe je lacht.
Toch zullen die dingen die je zwak doen voelen je uiteindelijk sterker maken.

Ik zal vechten voor iemand die voor mij vecht.
Dat is wat een stem in mij zegt.
Ik zal me niet gek laten maken door wat mensen zeggen.
Ik ga me daar niet zomaar bij neer leggen.

Samen sta je sterk en kom je er sterker uit.

Alles heeft een reden. Ik zal leven en niet voor even!


xx

Bijna bij de eindstreep!

Afgelopen dinsdag (27-05-2014) was het dan zover de laatste chemo!!

Het is voor mijn gevoel best wel snel gegaan! 12 chemokuren verder en een hele ervaring rijker.
Ik hoef waarschijnlijk ook niet meer bestraald te worden. Alleen moet ik dit nog even van mijn internist horen, ik heb het namelijk alleen nog gehoord van mijn huisarts. Hij had een verslag mee van een gesprek, hier kwam dat in naar voren! Dus dat is nog even spannend!!

Ik had dezelfde verpleegkundige als de vorige keer. Mijn waarde van mijn witte bloedcellen was behoorlijk gestegen! van rond de 0,8 tot boven de 3!! Lang leve de Neulasta spuit! :)

De kuur ging zoals de andere kuren. Toen het klaar was ging ik de verpleegkundigen gedag zeggen, het voelde best wel vreemd. Uit je vertrouwde situatie, op weg naar de toekomst!

Over 3 weken heb ik weer de PET-scan, deze is gepland op 17 juni. 24 juni heb ik weer een gesprek bij de internist, hier hoor ik hoe het verder gaat en ik krijg dan de uitslag van de scan. Na dit gesprek ga ik ook nog even langs bij de verpleegkundigen van mijn afdeling! Dan is het als het goed is tijd voor taart!!!! :)

We zien wel wat de toekomst brengt. Ik zeg altijd maar zo: Geniet van het leven!

We zouden meer moeten genieten
Van de mooie dingen in het leven
Want behalve spullen en geld
Heeft het zoveel moois te geven

De zon die iedere dag weer schijnt
De maan die na de nacht verdwijnt
De bloemen die bloeien in het gras
De regen die valt in een waterplas

Dus maak van iedere dag iets moois
En geniet met volle teugen van het leven
Kijk goed naar de wereld om je heen
Want het heeft zoveel moois te geven

http://www.1001gedichten.nl/gedichten/2647/genieten/

14 mei de Neulasta spuit.

Omdat mijn witte bloedcellen altijd erg laag zijn na 2 weken rust, kreeg ik de 14de een Neulasta spuit. Deze spuit moet er voor zorgen dat het beenmerg gestimuleerd word, om meer witte bloedcellen aan te maken. Ze doen dit bij mij voor de laatste kuur, zo komt er hopelijk niet nog een week extra tussen. De aanvraag voor de PET-scan is onderweg, dus nu afwachten wanneer ik kan.

Het is trouwens wel goed geregeld met die spuit. De koerier belt wanneer hij de spuit kan bezorgen, dat was smorgens. De spuit moest ik bewaren in de koelkast. Smiddags belt de verpleegkundige wanneer ze langs kan komen om hem te zetten, ook zegt ze wanneer je hem uit de koelkast kan halen.   Dan kan de spuit wat op kamertemperatuur komen, zodat je er minder last van hebt.
De verpleegkundige kwam rond 18:15 uur. Ze prikte in mijn buik, je voelt er niet echt wat van maar omdat ze het langzaam inspoot voel je wel de druk.

Ik had al een boekje mee uit het ziekenhuis gekregen en die had ik doorgelezen. De verpleegkundige zei dat je grieperige verschijnselen kan krijgen.

De dag daarna (gisteren) kwam ik van bed en voelde ik me net een plank. Ook net dat je de hele nacht aan fitness hebt gedaan. Dit is die botpijn! Paracetamol helpt gelukkig wel wat!!

Vandaag voel ik hetzelfde, maar als ik bijvoorbeeld ga zitten krijg ik steken in mijn rug. Maar weer een paracetamol erin! ;)

Het gaat wel weer over, is voor een goed doel!!!! :)

Die zit erin!!!

13 mei. Chemokuur nummer 11.

Vandaag 13 mei is het zo ver, chemokuur nummer 11!


Ik zit op dit moment weer in de stoel. Vanmorgen eerst weer bloed geprikt, na 2 keer prikken was het raak.


Daarna weer terug lopen en wachten op de uitslag. Het kon doorgaan, gelukkig!!!!!
Mijn 'vaste' verpleegkundige die eind april weg ging was er ook nog even! Erg leuk om haar nog even te zien! Ze wenste me nog succes. Die lieverd! :) dat zou wel lukken!!


Hierna nog 1 kuur te gaan en daarna weer een PET-scan. Wat is dat toch snel gegaan!


Op dit moment loopt het 2e zakje door het infuus. De rest volgt vanzelf weer! :)




Morgen krijg ik de Neulasta spuit. Ik ben best wel zenuwachtig voor de bijwerkingen, maar wie weet valt het mee! We zien het wel weer.






Hé! Het zonnetje begint te schijnen, heerlijk! Zou het dan toch zomer worden? ;)


Tot snel!

Chemo 11 uitgesteld.

Dinsdag 6 mei zou ik chemokuur 11 krijgen, deze ging helaas weer niet door en is verplaatst.
Nu krijg ik hem 14 mei!
Ik ga ervan uit dat het dan wel doorgaat, als ik namelijk een week extra rust heb zijn de witte bloedcellen weer behoorlijk gestegen!!


Ik krijg de Neulasta spuit dan die dag erna op woensdag! Ben benieuwd of die spuit zijn werk doet en ik eindelijk af kan tellen!


Ben er bijna! Nog even volhouden! :)


Tot snel!

Foto's bijvoegen is gelukt!!! :)

Mijn haar.

Ik heb trouwens nog steeds mijn haar! Het is niet te geloven! In het ziekenhuis zeiden ze dat mijn haar waarschijnlijk 14 dagen na de eerste kuur uit ging vallen. Maar het zit er nog steeds! :)

22 april. Chemokuur nummer 10.

Ik zou deze kuur 14 april krijgen, maar omdat de witte bloedcellen weer te laag waren kreeg ik hem weer een week later.


Deze keer werd ik weer geholpen door mijn 'vaste' verpleegkundige, maar ook gelijk de laatste keer. Ze gaat namelijk met vervroegd pensioen! En dat verdient ze!!! :)


De kuur was binnen 2,5 uur klaar en toen moest ik mijn 'vaste' verpleegkundige gedag zeggen! Ik kreeg nog een dikke knuffel van haar en ze wenste me geluk! Lieverd is het!


Ik heb nog een boekje meegekregen met informatie over de spuit. ik krijg deze na de 11e kuur thuis. Er moet wel 24 uur tussen de kuur en de spuit zitten. Maar ze bellen van te voren!
Allemaal heel goed geregeld!!


De bijwerkingen zijn niet zo leuk, je kunt namelijk steken in je borst krijgen en in je schouders en heupen! Dus dan moet ik een beetje op paracetamols leven! Maar dat komt ook wel weer goed! :)


Nog 2 keer heen!!! En dan zijn de chemo's klaar!




En nu ben ik helemaal bij met de blog. Ik ga vanaf deze blog verder met het heden! :)


Tot de volgende keer!! :)

1 april. Weer aan het werk!

1 april ben ik weer aan het werk gegaan!! En nee het was geen 1 april grap!! :)


Heerlijk om weer aan het werk te zijn met mijn lieve collega's!!


Ik ben eerst begonnen met 3 uurtjes op de dinsdag om klanten in de winkel te helpen en te adviseren. Ik werk bij de Trekpleister. :)


Langzamerhand ben ik weer meer uurtjes gaan werken! Maar echt heerlijk om weer wat te doen! :)

:)

31 maart. Chemokuur nummer 9.

Ik zou deze kuur 24 maart krijgen, maar omdat de witte bloedcellen zo laag waren kreeg ik hem nu een week later.


Ik wen echt al aan de kuren, elke keer is het weer hetzelfde! Nu kan ik echt aftellen! nog 3 keer heen!


Deze keer had ik een andere verpleegkundige, maar ze zijn allemaal even aardig en lief! :)


Na de 11e kuur krijg ik een spuit die ervoor zorgt dat het beenmerg word gestimuleerd om witte bloedcellen aan te maken. Zodat ze het niet nog een keer uit moeten stellen!


Ik hoor de volgende keer meer over deze spuit.

Huisarts langs geweest.

De dag na chemokuur nummer acht kwam de huisarts op bezoek met goed nieuws!!! Ik ben wel helemaal schoon!!! De vergrootte klieren bleek littekenweefsel te zijn! Ik kon het niet geloven!! Gewoon alles is weg!
Ik had iedereen een berichtje gestuurd en ik vloog over de straat waar mijn buurvrouw stond, we hebben samen gehuild van blijdschap! Ik had gelijk taart gehaald en 's avonds kwamen opa, oma en de buren lang om het te vieren!!! Heerlijk!!! :)

17 februari. Een weekje uitstel + Gesprek internist.

17 februari zou ik chemo nummer zeven krijgen, maar deze ging niet door. Mijn witte bloedcellen waren weer laag.


Het gesprek met de internist was voor de uitslag van de PET scan. Hij zag nog vergrootte klieren, maar wist niet zeker of er nog kankercellen inzaten. Hij had namelijk alleen een verslag en nog geen beelden. Dus dat was nog even spannend!


Ik krijg chemokuur nummer zeven nu 24 februari!

20 januari. Chemokuur nummer 5 en gesprek internist.

20 januari had ik eerst van te voren een gesprek met de internist. De internist was erg tevreden hoe de kuur aansloeg, mijn bulten zijn al een heel stuk kleiner!
Ik krijg tussen de zesde en zevende chemokuur weer een PET scan. Dan kunnen ze zien hoe de kuur aanslaat en hoever het al weg is.


Mijn witte bloedcellen waren behoorlijk gezakt 0,7. Ik zat net op de grens dat ze de kuur niet mogen geven. Maar de verpleegkundige had even overleg gehad met de internist en het mocht wel door gaan!


De dag na de chemokuur had ik last van mijn arm, dit was vrij snel weer over.

6 januari. Verjaardag!

6 januari was ik jarig, 18 jaar alweer!!


Ik heb dit de zaterdag van te voren al gevierd. Het was echt super gezellig, ik heb echt genoten!
Ik had de dag van te voren mijn kamer helemaal opnieuw ingericht en mooi opgeruimd. Mijn buurvrouw heeft me hier super mee geholpen! Samen de nieuwe kledingkast in elkaar gezet, wat heb ik gelachen!!! Echt een geweldig mens! Allemaal mensen die altijd voor je klaar staan, echt super lief! Ik heb al eerder gezegd: Samen staan we sterk. Dit is wel bewezen! :) :) :)


7 januari had ik chemokuur nummer 4! mijn buurvrouw ging ook gezellig mee! Samen sims 3 gespeeld op de laptop!

Terugblik 2013. Nieuwjaar!

Tsja 2013, een druk jaar! School, stage en werken!
Ik stond volop in het leven, na dat ene bericht in november.
Je wereld staat ineens op de kop. Je zakt letterlijk 10 meter de grond in, en je weet niet meer hoe je het moet hebben.
Een tijdelijke stop van stage, school en werk terwijl ik er zo hard mee bezig was.
Maar je weet in ieder  geval wel wie je echte vrienden zijn en wie er echt om je geven.
Ik sluit dit jaar af met de gedachte dat het alleen maar beter met me zal gaan en ik leer wat genieten is.
Volgend jaar ben ik genezen!
Ik weet dat het nog een onzekere tijd gaat worden, maar ik kom er wel!!


ik weet niet hoe ik al die lieve mensen om me heen moet bedanken! Maar één ding is zeker, ik hou van ze!


Ik zal leven en niet voor even!!!

Kerst.

23 december had ik chemokuur nummer 3 gehad. Alles ging goed!


Toen was het kerst! We zijn op kerstavond uit eten geweest met de buren naar Yankee Doodle. Dit was echt gezellig!! Echt genieten, en even vergeten dat je ziek bent!!
De dag erna gingen we naar opa en oma, we gingen daar gourmetten met mijn oom en tante. Dit was ook echt super gezellig!! Heerlijk al die afleiding!




Ik probeer foto's toe te voegen, maar dat lukt niet echt! :)

De tweede chemokuur en kapster.

2 weken na de eerste kuur kreeg ik chemokuur nummer 2! Ik moet 12 keer heen (6 chemokuren)
Voor elke chemokuur moet je 2 keer heen.


Deze chemokuur verliep eigenlijk hetzelfde als nummer 1, alleen moest ik nu van te voren bloed laten prikken bij het afname lab.


Mijn verpleegkundige was er ook weer, ze kon zien dat mijn nek al behoorlijk afgezakt was! Dus het slaat aan! :)
Ik had mijn laptop mee dus ik had ook wat te doen! Je zit er minstens 2 uren.


De kapster kwam ook langs, ze liet me boekjes met haarstukken zien en ze had sjaaltjes en mutsjes meegenomen!
Ze heeft 3 haarstukken voor me besteld en die mag ik een keer gaan passen.




23 december is chemokuur nummer 3 aan de beurt!

25 november 2013. De eerste chemokuur.

25 november 2013 kreeg ik mijn eerste chemokuur. In de auto naar Drachten, het ziekenhuis Nij Smellinghe. Ik word behandeld met de ABVD kuren.


Ik vond het wel spannend, omdat je niet weet wat je te wachten staat. De verpleegkundige die er was bij de uitslag was er ook, dit vond ik fijn. Toch een beetje een bekend gezicht!


Ik mocht een stoel uitkiezen waar ik mocht zitten, ik koos degene bij het raam.
Verder was er nog niemand op de stoelen, de verpleegkundige legde alles uit en ze prikte bloed.
Deze naald bleef zitten voor het infuus, ze koppelde de zoutoplossing aan.
Ik moest nog even wachten op de apotheek die de chemokuur kwam brengen. Ondertussen had ik de kapster ook al gezien, ze komt de volgende keer langs om te bespreken wat ik moet met mijn haar.


Na even wachten kwam daar de chemokuur, de verpleegkundige hing de zakjes op. Ik kreeg eerst nog een vloeistof in het infuus, dit zorgt ervoor dat je niet misselijk word.
Ze sloot het eerste zakje aan, van deze voelde ik niks. Het tweede zakje was ook pijnloos, daarna het derde zakje. In dit zakje zat rood spul, van deze voelde ik ook niks!
De verpleegkundigen waren echt heel aardig en zorgzaam! Echt super!
Als er een zakje leeg was ging dat apparaat piepen. Het laatste zakje was aan de beurt, dit zakje mag niet in aanmerking komen met het licht. Dus het werd allemaal ingepakt met aluminiumfolie, dit zakje voelde ik wel. Ik kreeg een beetje een brandend gevoel in mijn bovenarm.
Ik kreeg een zakje met medicijn en mondspoeling, mijn vader moest nog even naar de apotheek om een ander medicijn.
Het apparaat ging weer piepen en het laatste zakje was er ook doorheen!
Nog even naspoelen en het infuus ging er weer uit. Ik mocht weer naar huis!


De dagen daarna voelde ik me niet echt ziek maar alleen erg moe. De medicijnen die ik mee heb gekregen zorgen ervoor dat je er niet echt ziek van word. Dit heeft dus wel geholpen.


Op naar de volgende kuur! Ik ben er klaar voor!!!!

22 november. Gesprek RIF en PET-ct scan.

Kort daarna had ik een gesprek bij het RIF in Leeuwarden. Dit was 's morgens.


Het gesprek ging over de bestralingen en hoe het ging lopen. Ook onderzocht ze mijn hals.


Na het gesprek moest ik een masker laten maken, dit masker moest ik 's middags op bij de scan en later ook bij de bestralingen.
Ik kreeg een warme plaat buigzaam plastic over mijn hoofd heen. Ook zat er een piepklein gaatje bij mijn mond om te ademen. Als je claustrofobisch bent, is dit niet aan te raden!!! :)
Ze gingen kijken hoe ze me vast konden zetten aan de plank waar ik op lag. Best een gedoe, want hij moest bij mijn hoofd vast en onder mijn armen door vast.


En dat werd mijn masker voor komende tijd.


We liepen binnendoor naar het MCL. Mijn vader en zus waren mee.


We moesten nog wel een uur wachten totdat ik aan de beurt was, ik mocht zwarte koffie hebben. En daarna gingen we op een bankje zitten in de lange gang, we hadden toch tijd zat!


Nog even naar de wc en toen was het zover, tijd voor de scan!
Het was ondertussen 13:00 uur.


Eerst werd mijn suikergehalte van mijn bloed gemeten, dit doen ze met een vingerprik.
Daarna kreeg ik een soort water mee naar de wachtkamer, dit moest ik binnen 45 minuten opdrinken.


Ik werd daarna weer geroepen, en toen kreeg ik weer een infuus. Door dat infuus werd een radioactieve stof gespoten met zoutoplossing.
De verpleegkundige stond achter een ijzeren ding met een geel glas. Dit is bescherming tegen de straling. De stof is een half uur schadelijk voor andere mensen.
Ik mocht daarna rustig op een bed liggen met de tv aan. Zo kan de stof zich ophopen in de plaatsten waar de kanker zit. aan de hand van de scan kunnen ze zien welke organen aangetast zijn en waar de kanker allemaal zit.
Na het half uur mocht ik naar de wc en moest ik het laatste beetje van het water opdrinken. Ook moest ik mijn sieraden uitdoen en mijn bh moest uit. Overal waar ijzer inzit moest af en uit.


Ik moest weer op een plaat liggen en mijn masker moest weer op. Ik kreeg contrastvloeistof ingespoten via het infuus, dit zorgt ervoor dat mijn bloedvaten duidelijk worden.
Ik moest een half uur stil blijven liggen en ik mocht niet bewegen. Dat is echt geen pretje, op een gegeven moment gaan je benen trillen omdat je zo lang stil ligt.


Toen de scan klaar was kreeg ik een tattoo, een zwart puntje tussen mijn borsten als referentiepunt.


Het infuus werd er weer uitgehaald en ik mocht weer naar huis.




Uit de scan bleek dat de kanker in mijn hals, onder mijn oksel en achter mijn longen in de klieren zat.


Ik zit in stadium 2, Dus de kanker zit boven mijn middenrif. En is gelukkig niet uitgezaaid naar beneden! Ook zit er geen activiteit in het beenmerg!
Dat was echt een opluchting!

18 november 2013. De uitslag.

18 november moest ik weer naar de internist voor de uitslag. Ik zat met knikkende knieën in de wachtkamer samen met mijn vader.


Mijn naam werd geroepen en ik zag al aan zijn gezicht dat het niet goed was. Toen we in de kamer zaten zei hij: Het is niet goed.
Ik wist genoeg, en ik begon te huilen. Hij zei dat het Hodgkin lymfoom was, dus kortgezegd: Lymfklier kanker. Alleen van dat woord kanker krijg ik rillingen over mijn rug. Hallo!!! Ik ben nog maar 17 en nu al kanker??!!!


Hij ging uitleggen wat het was en hoe het nu verder moest, ik verstond de helft niet....


We mochten gelijk naar de poli Oncologie. Daar zat een verpleegkundige op mij te wachten, de eerste indruk was dat ze heel zorgzaam reageerde. Ik kreeg een folder en een patiëntenboek. Er waren in ieder geval tissues genoeg!
De verpleegkundige ging wat uitleggen hoe ze daar te werk gingen, het klonk op zich niet heel eng. Maar ik moest nog aan de behandeling beginnen!


Dus maar afwachten wat je moet verwachten. Het is in ieder geval beter te behandelen als Non-Hodgkin. En de genezing was een goed vooruitzicht.


Toen moest ik nog naar huis, hoe zouden ze thuis reageren? En hoe zullen familie, vrienden, collega's en kennissen reageren?


Brrr, dat was wat! iedereen aan het huilen thuis. De buren kwamen ook langs, ik heb alleen maar gehuild.... Maar op een gegeven moment dacht ik: Waarom huil ik? Ik moet er voor gaan, ik moet genezen!! Ik had sterk het gevoel dat het goed af ging lopen! Ik heb daarna alleen maar gezegd dat het goed komt!


Maar wat een belevenis na zo'n uitslag! Dit wens je niemand toe!


Maar ik wist zeker dat ik er voor moest gaan, en nu nog steeds!! Met de mensen om je heen kom je ook al een heel eind, samen sta je sterk! :)

8 november 2013. Biopsie.

8 november 2013 was het zover, de biopsie.


Ik was echt zenuwachtig. Voor de eerste keer in mijn leven onder narcose.


Het was druk, dus het duurde even wat langer.
Ik moest een blauw pyjama schort aan, ze gaven me rond 14:00 uur een tabletje om rustig naar de operatiekamer te gaan. Ook kreeg ik de tromboseprik.


Na weer gewacht te hebben mocht ik naar de operatiekamer. Ik kreeg een infuus en een bloeddrukmeter om, de mensen daar waren echt aardig!


Ik werd naar een ander kamertje gereden en daar spoten ze de narcose in, ook kreeg ik een kapje op mijn mond. Ik hoorde nog iemand zeggen: Nog even één keer adem halen.
En toen werd ik alweer wakker, echt heel apart!
Ik weet nog dat ik aan mijn hals ging voelen of het al klaar was.
Af en toe komt er dan iemand aan je bed om te vragen hoe het gaat. Om de minuut werd weer die bloeddrukmeter opgepompt.


Ik was rond 17:30 uur weer op de kamer.
Mijn vader was er nog niet, hij was even een broodje gaan halen.


Ik mocht rond 20:45 uur weer naar huis, ik kreeg cadeautjes en mijn opa en oma waren er ook.

Na de biopsie.

Hoe het begon. Begin 2013.

Ik had denk ik vanaf begin 2013 ineens een bult in mijn nek. Ik dacht natuurlijk dat het vanzelf wegging, maar in oktober 2013 ging ik toch maar even langs de huisarts. Ik stel zulke dingen altijd uit, dus ik werd ook gedwongen door mijn buurvrouw! :)




Nou eenmaal bij de huisarts zei ze dat het waarschijnlijk de ziekte van Pfeiffer was. Ik was trouwens ook snel vermoeid, maar wat wil je ook! Ik had school, stage en werk.
Maar even bloedprikken. De eerste keer bloedprikken waren ze een extra buisje vergeten voor Pfeiffer. Dus nog maar een keer heen.


De uitslag was dat ik geen ziekte van Pfeiffer had, dus werd ik doorgestuurd naar de internist in Drachten. De huisarts wist het niet. (waarschijnlijk wel, want hij zei verder ook niks)


Dan kom je bij de internist. Op de poli interne geneeskunde. Hij stelde me allemaal vragen, en onderzocht mijn hals.
Toch maar een MRI scan en een biopsie. Deze werden ook gepland en ook in dezelfde week. Dus het ging echt super snel!


5 november kreeg ik de scan. 's Morgens moest ik naar de Anesthesie voor de narcose.
8 november was de biopsie al.

Even voorstellen.

Hallo!!


Ik ben Melinda, ik ben 18 jaar oud en ik woon in Oosterwolde. Ik woon daar met mijn ouders, zus en een zusje.


In november vorig jaar (2013) heb ik te horen gekregen dat ik Hodgkin heb.
Een grote schok natuurlijk, ik was bezig met school, stage en werken. Ik volg de opleiding Verpleegkundige in Assen. Ik stond volop in het leven. En nu kanker? Dat kan toch helemaal niet? Dan spoken er allemaal vragen door je hoofd.


Ik heb vanaf het begin alles opgeschreven in een notitieboek van wat ik heb meegemaakt. Nu vond ik het wel tijd om mijn verhaal online te zetten, zodat andere mensen wat aan mijn verhaal hebben! En voor degene die het willen lezen. :)


Op het moment moet ik nog 1 chemo kuur (dus nog 2x heen). Daarna krijg ik weer een PET-scan. Ook moet ik nog bestraald worden.
Ik krijg mijn chemokuren in het ziekenhuis in Drachten. Voor het bestralen en de PET-scan ga ik naar Leeuwarden.


Ik schrijf in deze blog alles vanaf het begin op, van de voorbereidingen tot de laatste bestraling en daarna! Ik ga niet alle chemokuren beschrijven, alleen als er een verandering was of er iets anders gebeurde.

Dit ben ik met mijn pony! :)