18 november moest ik weer naar de internist voor de uitslag. Ik zat met knikkende knieën in de wachtkamer samen met mijn vader.
Mijn naam werd geroepen en ik zag al aan zijn gezicht dat het niet goed was. Toen we in de kamer zaten zei hij: Het is niet goed.
Ik wist genoeg, en ik begon te huilen. Hij zei dat het Hodgkin lymfoom was, dus kortgezegd: Lymfklier kanker. Alleen van dat woord kanker krijg ik rillingen over mijn rug. Hallo!!! Ik ben nog maar 17 en nu al kanker??!!!
Hij ging uitleggen wat het was en hoe het nu verder moest, ik verstond de helft niet....
We mochten gelijk naar de poli Oncologie. Daar zat een verpleegkundige op mij te wachten, de eerste indruk was dat ze heel zorgzaam reageerde. Ik kreeg een folder en een patiëntenboek. Er waren in ieder geval tissues genoeg!
De verpleegkundige ging wat uitleggen hoe ze daar te werk gingen, het klonk op zich niet heel eng. Maar ik moest nog aan de behandeling beginnen!
Dus maar afwachten wat je moet verwachten. Het is in ieder geval beter te behandelen als Non-Hodgkin. En de genezing was een goed vooruitzicht.
Toen moest ik nog naar huis, hoe zouden ze thuis reageren? En hoe zullen familie, vrienden, collega's en kennissen reageren?
Brrr, dat was wat! iedereen aan het huilen thuis. De buren kwamen ook langs, ik heb alleen maar gehuild.... Maar op een gegeven moment dacht ik: Waarom huil ik? Ik moet er voor gaan, ik moet genezen!! Ik had sterk het gevoel dat het goed af ging lopen! Ik heb daarna alleen maar gezegd dat het goed komt!
Maar wat een belevenis na zo'n uitslag! Dit wens je niemand toe!
Maar ik wist zeker dat ik er voor moest gaan, en nu nog steeds!! Met de mensen om je heen kom je ook al een heel eind, samen sta je sterk! :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten