woensdag 30 april 2014
dinsdag 29 april 2014
Mijn haar.
Ik heb trouwens nog steeds mijn haar! Het is niet te geloven! In het ziekenhuis zeiden ze dat mijn haar waarschijnlijk 14 dagen na de eerste kuur uit ging vallen. Maar het zit er nog steeds! :)
22 april. Chemokuur nummer 10.
Ik zou deze kuur 14 april krijgen, maar omdat de witte bloedcellen weer te laag waren kreeg ik hem weer een week later.
Deze keer werd ik weer geholpen door mijn 'vaste' verpleegkundige, maar ook gelijk de laatste keer. Ze gaat namelijk met vervroegd pensioen! En dat verdient ze!!! :)
De kuur was binnen 2,5 uur klaar en toen moest ik mijn 'vaste' verpleegkundige gedag zeggen! Ik kreeg nog een dikke knuffel van haar en ze wenste me geluk! Lieverd is het!
Ik heb nog een boekje meegekregen met informatie over de spuit. ik krijg deze na de 11e kuur thuis. Er moet wel 24 uur tussen de kuur en de spuit zitten. Maar ze bellen van te voren!
Allemaal heel goed geregeld!!
De bijwerkingen zijn niet zo leuk, je kunt namelijk steken in je borst krijgen en in je schouders en heupen! Dus dan moet ik een beetje op paracetamols leven! Maar dat komt ook wel weer goed! :)
Nog 2 keer heen!!! En dan zijn de chemo's klaar!
En nu ben ik helemaal bij met de blog. Ik ga vanaf deze blog verder met het heden! :)
Tot de volgende keer!! :)
Deze keer werd ik weer geholpen door mijn 'vaste' verpleegkundige, maar ook gelijk de laatste keer. Ze gaat namelijk met vervroegd pensioen! En dat verdient ze!!! :)
De kuur was binnen 2,5 uur klaar en toen moest ik mijn 'vaste' verpleegkundige gedag zeggen! Ik kreeg nog een dikke knuffel van haar en ze wenste me geluk! Lieverd is het!
Ik heb nog een boekje meegekregen met informatie over de spuit. ik krijg deze na de 11e kuur thuis. Er moet wel 24 uur tussen de kuur en de spuit zitten. Maar ze bellen van te voren!
Allemaal heel goed geregeld!!
De bijwerkingen zijn niet zo leuk, je kunt namelijk steken in je borst krijgen en in je schouders en heupen! Dus dan moet ik een beetje op paracetamols leven! Maar dat komt ook wel weer goed! :)
Nog 2 keer heen!!! En dan zijn de chemo's klaar!
En nu ben ik helemaal bij met de blog. Ik ga vanaf deze blog verder met het heden! :)
Tot de volgende keer!! :)
1 april. Weer aan het werk!
1 april ben ik weer aan het werk gegaan!! En nee het was geen 1 april grap!! :)
Heerlijk om weer aan het werk te zijn met mijn lieve collega's!!
Ik ben eerst begonnen met 3 uurtjes op de dinsdag om klanten in de winkel te helpen en te adviseren. Ik werk bij de Trekpleister. :)
Langzamerhand ben ik weer meer uurtjes gaan werken! Maar echt heerlijk om weer wat te doen! :)
:)
Heerlijk om weer aan het werk te zijn met mijn lieve collega's!!
Ik ben eerst begonnen met 3 uurtjes op de dinsdag om klanten in de winkel te helpen en te adviseren. Ik werk bij de Trekpleister. :)
Langzamerhand ben ik weer meer uurtjes gaan werken! Maar echt heerlijk om weer wat te doen! :)
:)31 maart. Chemokuur nummer 9.
Ik zou deze kuur 24 maart krijgen, maar omdat de witte bloedcellen zo laag waren kreeg ik hem nu een week later.
Ik wen echt al aan de kuren, elke keer is het weer hetzelfde! Nu kan ik echt aftellen! nog 3 keer heen!
Deze keer had ik een andere verpleegkundige, maar ze zijn allemaal even aardig en lief! :)
Na de 11e kuur krijg ik een spuit die ervoor zorgt dat het beenmerg word gestimuleerd om witte bloedcellen aan te maken. Zodat ze het niet nog een keer uit moeten stellen!
Ik hoor de volgende keer meer over deze spuit.
Ik wen echt al aan de kuren, elke keer is het weer hetzelfde! Nu kan ik echt aftellen! nog 3 keer heen!
Deze keer had ik een andere verpleegkundige, maar ze zijn allemaal even aardig en lief! :)
Na de 11e kuur krijg ik een spuit die ervoor zorgt dat het beenmerg word gestimuleerd om witte bloedcellen aan te maken. Zodat ze het niet nog een keer uit moeten stellen!
Ik hoor de volgende keer meer over deze spuit.
Huisarts langs geweest.
De dag na chemokuur nummer acht kwam de huisarts op bezoek met goed nieuws!!! Ik ben wel helemaal schoon!!! De vergrootte klieren bleek littekenweefsel te zijn! Ik kon het niet geloven!! Gewoon alles is weg!
Ik had iedereen een berichtje gestuurd en ik vloog over de straat waar mijn buurvrouw stond, we hebben samen gehuild van blijdschap! Ik had gelijk taart gehaald en 's avonds kwamen opa, oma en de buren lang om het te vieren!!! Heerlijk!!! :)
Ik had iedereen een berichtje gestuurd en ik vloog over de straat waar mijn buurvrouw stond, we hebben samen gehuild van blijdschap! Ik had gelijk taart gehaald en 's avonds kwamen opa, oma en de buren lang om het te vieren!!! Heerlijk!!! :)
17 februari. Een weekje uitstel + Gesprek internist.
17 februari zou ik chemo nummer zeven krijgen, maar deze ging niet door. Mijn witte bloedcellen waren weer laag.
Het gesprek met de internist was voor de uitslag van de PET scan. Hij zag nog vergrootte klieren, maar wist niet zeker of er nog kankercellen inzaten. Hij had namelijk alleen een verslag en nog geen beelden. Dus dat was nog even spannend!
Ik krijg chemokuur nummer zeven nu 24 februari!
Het gesprek met de internist was voor de uitslag van de PET scan. Hij zag nog vergrootte klieren, maar wist niet zeker of er nog kankercellen inzaten. Hij had namelijk alleen een verslag en nog geen beelden. Dus dat was nog even spannend!
Ik krijg chemokuur nummer zeven nu 24 februari!
20 januari. Chemokuur nummer 5 en gesprek internist.
20 januari had ik eerst van te voren een gesprek met de internist. De internist was erg tevreden hoe de kuur aansloeg, mijn bulten zijn al een heel stuk kleiner!
Ik krijg tussen de zesde en zevende chemokuur weer een PET scan. Dan kunnen ze zien hoe de kuur aanslaat en hoever het al weg is.
Mijn witte bloedcellen waren behoorlijk gezakt 0,7. Ik zat net op de grens dat ze de kuur niet mogen geven. Maar de verpleegkundige had even overleg gehad met de internist en het mocht wel door gaan!
De dag na de chemokuur had ik last van mijn arm, dit was vrij snel weer over.
Ik krijg tussen de zesde en zevende chemokuur weer een PET scan. Dan kunnen ze zien hoe de kuur aanslaat en hoever het al weg is.
Mijn witte bloedcellen waren behoorlijk gezakt 0,7. Ik zat net op de grens dat ze de kuur niet mogen geven. Maar de verpleegkundige had even overleg gehad met de internist en het mocht wel door gaan!
De dag na de chemokuur had ik last van mijn arm, dit was vrij snel weer over.
6 januari. Verjaardag!
6 januari was ik jarig, 18 jaar alweer!!
Ik heb dit de zaterdag van te voren al gevierd. Het was echt super gezellig, ik heb echt genoten!
Ik had de dag van te voren mijn kamer helemaal opnieuw ingericht en mooi opgeruimd. Mijn buurvrouw heeft me hier super mee geholpen! Samen de nieuwe kledingkast in elkaar gezet, wat heb ik gelachen!!! Echt een geweldig mens! Allemaal mensen die altijd voor je klaar staan, echt super lief! Ik heb al eerder gezegd: Samen staan we sterk. Dit is wel bewezen! :) :) :)
7 januari had ik chemokuur nummer 4! mijn buurvrouw ging ook gezellig mee! Samen sims 3 gespeeld op de laptop!
Ik heb dit de zaterdag van te voren al gevierd. Het was echt super gezellig, ik heb echt genoten!
Ik had de dag van te voren mijn kamer helemaal opnieuw ingericht en mooi opgeruimd. Mijn buurvrouw heeft me hier super mee geholpen! Samen de nieuwe kledingkast in elkaar gezet, wat heb ik gelachen!!! Echt een geweldig mens! Allemaal mensen die altijd voor je klaar staan, echt super lief! Ik heb al eerder gezegd: Samen staan we sterk. Dit is wel bewezen! :) :) :)
7 januari had ik chemokuur nummer 4! mijn buurvrouw ging ook gezellig mee! Samen sims 3 gespeeld op de laptop!
Terugblik 2013. Nieuwjaar!
Tsja 2013, een druk jaar! School, stage en werken!
Ik stond volop in het leven, na dat ene bericht in november.
Je wereld staat ineens op de kop. Je zakt letterlijk 10 meter de grond in, en je weet niet meer hoe je het moet hebben.
Een tijdelijke stop van stage, school en werk terwijl ik er zo hard mee bezig was.
Maar je weet in ieder geval wel wie je echte vrienden zijn en wie er echt om je geven.
Ik sluit dit jaar af met de gedachte dat het alleen maar beter met me zal gaan en ik leer wat genieten is.
Volgend jaar ben ik genezen!
Ik weet dat het nog een onzekere tijd gaat worden, maar ik kom er wel!!
ik weet niet hoe ik al die lieve mensen om me heen moet bedanken! Maar één ding is zeker, ik hou van ze!
Ik zal leven en niet voor even!!!
Ik stond volop in het leven, na dat ene bericht in november.
Je wereld staat ineens op de kop. Je zakt letterlijk 10 meter de grond in, en je weet niet meer hoe je het moet hebben.
Een tijdelijke stop van stage, school en werk terwijl ik er zo hard mee bezig was.
Maar je weet in ieder geval wel wie je echte vrienden zijn en wie er echt om je geven.
Ik sluit dit jaar af met de gedachte dat het alleen maar beter met me zal gaan en ik leer wat genieten is.
Volgend jaar ben ik genezen!
Ik weet dat het nog een onzekere tijd gaat worden, maar ik kom er wel!!
ik weet niet hoe ik al die lieve mensen om me heen moet bedanken! Maar één ding is zeker, ik hou van ze!
Ik zal leven en niet voor even!!!
Kerst.
23 december had ik chemokuur nummer 3 gehad. Alles ging goed!
Toen was het kerst! We zijn op kerstavond uit eten geweest met de buren naar Yankee Doodle. Dit was echt gezellig!! Echt genieten, en even vergeten dat je ziek bent!!
De dag erna gingen we naar opa en oma, we gingen daar gourmetten met mijn oom en tante. Dit was ook echt super gezellig!! Heerlijk al die afleiding!
Ik probeer foto's toe te voegen, maar dat lukt niet echt! :)
Toen was het kerst! We zijn op kerstavond uit eten geweest met de buren naar Yankee Doodle. Dit was echt gezellig!! Echt genieten, en even vergeten dat je ziek bent!!
De dag erna gingen we naar opa en oma, we gingen daar gourmetten met mijn oom en tante. Dit was ook echt super gezellig!! Heerlijk al die afleiding!
Ik probeer foto's toe te voegen, maar dat lukt niet echt! :)
De tweede chemokuur en kapster.
2 weken na de eerste kuur kreeg ik chemokuur nummer 2! Ik moet 12 keer heen (6 chemokuren)
Voor elke chemokuur moet je 2 keer heen.
Deze chemokuur verliep eigenlijk hetzelfde als nummer 1, alleen moest ik nu van te voren bloed laten prikken bij het afname lab.
Mijn verpleegkundige was er ook weer, ze kon zien dat mijn nek al behoorlijk afgezakt was! Dus het slaat aan! :)
Ik had mijn laptop mee dus ik had ook wat te doen! Je zit er minstens 2 uren.
De kapster kwam ook langs, ze liet me boekjes met haarstukken zien en ze had sjaaltjes en mutsjes meegenomen!
Ze heeft 3 haarstukken voor me besteld en die mag ik een keer gaan passen.
23 december is chemokuur nummer 3 aan de beurt!
Voor elke chemokuur moet je 2 keer heen.
Deze chemokuur verliep eigenlijk hetzelfde als nummer 1, alleen moest ik nu van te voren bloed laten prikken bij het afname lab.
Mijn verpleegkundige was er ook weer, ze kon zien dat mijn nek al behoorlijk afgezakt was! Dus het slaat aan! :)
Ik had mijn laptop mee dus ik had ook wat te doen! Je zit er minstens 2 uren.
De kapster kwam ook langs, ze liet me boekjes met haarstukken zien en ze had sjaaltjes en mutsjes meegenomen!
Ze heeft 3 haarstukken voor me besteld en die mag ik een keer gaan passen.
23 december is chemokuur nummer 3 aan de beurt!
25 november 2013. De eerste chemokuur.
25 november 2013 kreeg ik mijn eerste chemokuur. In de auto naar Drachten, het ziekenhuis Nij Smellinghe. Ik word behandeld met de ABVD kuren.
Ik vond het wel spannend, omdat je niet weet wat je te wachten staat. De verpleegkundige die er was bij de uitslag was er ook, dit vond ik fijn. Toch een beetje een bekend gezicht!
Ik mocht een stoel uitkiezen waar ik mocht zitten, ik koos degene bij het raam.
Verder was er nog niemand op de stoelen, de verpleegkundige legde alles uit en ze prikte bloed.
Deze naald bleef zitten voor het infuus, ze koppelde de zoutoplossing aan.
Ik moest nog even wachten op de apotheek die de chemokuur kwam brengen. Ondertussen had ik de kapster ook al gezien, ze komt de volgende keer langs om te bespreken wat ik moet met mijn haar.
Na even wachten kwam daar de chemokuur, de verpleegkundige hing de zakjes op. Ik kreeg eerst nog een vloeistof in het infuus, dit zorgt ervoor dat je niet misselijk word.
Ze sloot het eerste zakje aan, van deze voelde ik niks. Het tweede zakje was ook pijnloos, daarna het derde zakje. In dit zakje zat rood spul, van deze voelde ik ook niks!
De verpleegkundigen waren echt heel aardig en zorgzaam! Echt super!
Als er een zakje leeg was ging dat apparaat piepen. Het laatste zakje was aan de beurt, dit zakje mag niet in aanmerking komen met het licht. Dus het werd allemaal ingepakt met aluminiumfolie, dit zakje voelde ik wel. Ik kreeg een beetje een brandend gevoel in mijn bovenarm.
Ik kreeg een zakje met medicijn en mondspoeling, mijn vader moest nog even naar de apotheek om een ander medicijn.
Het apparaat ging weer piepen en het laatste zakje was er ook doorheen!
Nog even naspoelen en het infuus ging er weer uit. Ik mocht weer naar huis!
De dagen daarna voelde ik me niet echt ziek maar alleen erg moe. De medicijnen die ik mee heb gekregen zorgen ervoor dat je er niet echt ziek van word. Dit heeft dus wel geholpen.
Op naar de volgende kuur! Ik ben er klaar voor!!!!
Ik vond het wel spannend, omdat je niet weet wat je te wachten staat. De verpleegkundige die er was bij de uitslag was er ook, dit vond ik fijn. Toch een beetje een bekend gezicht!
Ik mocht een stoel uitkiezen waar ik mocht zitten, ik koos degene bij het raam.
Verder was er nog niemand op de stoelen, de verpleegkundige legde alles uit en ze prikte bloed.
Deze naald bleef zitten voor het infuus, ze koppelde de zoutoplossing aan.
Ik moest nog even wachten op de apotheek die de chemokuur kwam brengen. Ondertussen had ik de kapster ook al gezien, ze komt de volgende keer langs om te bespreken wat ik moet met mijn haar.
Na even wachten kwam daar de chemokuur, de verpleegkundige hing de zakjes op. Ik kreeg eerst nog een vloeistof in het infuus, dit zorgt ervoor dat je niet misselijk word.
Ze sloot het eerste zakje aan, van deze voelde ik niks. Het tweede zakje was ook pijnloos, daarna het derde zakje. In dit zakje zat rood spul, van deze voelde ik ook niks!
De verpleegkundigen waren echt heel aardig en zorgzaam! Echt super!
Als er een zakje leeg was ging dat apparaat piepen. Het laatste zakje was aan de beurt, dit zakje mag niet in aanmerking komen met het licht. Dus het werd allemaal ingepakt met aluminiumfolie, dit zakje voelde ik wel. Ik kreeg een beetje een brandend gevoel in mijn bovenarm.
Ik kreeg een zakje met medicijn en mondspoeling, mijn vader moest nog even naar de apotheek om een ander medicijn.
Het apparaat ging weer piepen en het laatste zakje was er ook doorheen!
Nog even naspoelen en het infuus ging er weer uit. Ik mocht weer naar huis!
De dagen daarna voelde ik me niet echt ziek maar alleen erg moe. De medicijnen die ik mee heb gekregen zorgen ervoor dat je er niet echt ziek van word. Dit heeft dus wel geholpen.
Op naar de volgende kuur! Ik ben er klaar voor!!!!
22 november. Gesprek RIF en PET-ct scan.
Kort daarna had ik een gesprek bij het RIF in Leeuwarden. Dit was 's morgens.
Het gesprek ging over de bestralingen en hoe het ging lopen. Ook onderzocht ze mijn hals.
Na het gesprek moest ik een masker laten maken, dit masker moest ik 's middags op bij de scan en later ook bij de bestralingen.
Ik kreeg een warme plaat buigzaam plastic over mijn hoofd heen. Ook zat er een piepklein gaatje bij mijn mond om te ademen. Als je claustrofobisch bent, is dit niet aan te raden!!! :)
Ze gingen kijken hoe ze me vast konden zetten aan de plank waar ik op lag. Best een gedoe, want hij moest bij mijn hoofd vast en onder mijn armen door vast.
En dat werd mijn masker voor komende tijd.
We liepen binnendoor naar het MCL. Mijn vader en zus waren mee.
We moesten nog wel een uur wachten totdat ik aan de beurt was, ik mocht zwarte koffie hebben. En daarna gingen we op een bankje zitten in de lange gang, we hadden toch tijd zat!
Nog even naar de wc en toen was het zover, tijd voor de scan!
Het was ondertussen 13:00 uur.
Eerst werd mijn suikergehalte van mijn bloed gemeten, dit doen ze met een vingerprik.
Daarna kreeg ik een soort water mee naar de wachtkamer, dit moest ik binnen 45 minuten opdrinken.
Ik werd daarna weer geroepen, en toen kreeg ik weer een infuus. Door dat infuus werd een radioactieve stof gespoten met zoutoplossing.
De verpleegkundige stond achter een ijzeren ding met een geel glas. Dit is bescherming tegen de straling. De stof is een half uur schadelijk voor andere mensen.
Ik mocht daarna rustig op een bed liggen met de tv aan. Zo kan de stof zich ophopen in de plaatsten waar de kanker zit. aan de hand van de scan kunnen ze zien welke organen aangetast zijn en waar de kanker allemaal zit.
Na het half uur mocht ik naar de wc en moest ik het laatste beetje van het water opdrinken. Ook moest ik mijn sieraden uitdoen en mijn bh moest uit. Overal waar ijzer inzit moest af en uit.
Ik moest weer op een plaat liggen en mijn masker moest weer op. Ik kreeg contrastvloeistof ingespoten via het infuus, dit zorgt ervoor dat mijn bloedvaten duidelijk worden.
Ik moest een half uur stil blijven liggen en ik mocht niet bewegen. Dat is echt geen pretje, op een gegeven moment gaan je benen trillen omdat je zo lang stil ligt.
Toen de scan klaar was kreeg ik een tattoo, een zwart puntje tussen mijn borsten als referentiepunt.
Het infuus werd er weer uitgehaald en ik mocht weer naar huis.
Uit de scan bleek dat de kanker in mijn hals, onder mijn oksel en achter mijn longen in de klieren zat.
Ik zit in stadium 2, Dus de kanker zit boven mijn middenrif. En is gelukkig niet uitgezaaid naar beneden! Ook zit er geen activiteit in het beenmerg!
Dat was echt een opluchting!
Het gesprek ging over de bestralingen en hoe het ging lopen. Ook onderzocht ze mijn hals.
Na het gesprek moest ik een masker laten maken, dit masker moest ik 's middags op bij de scan en later ook bij de bestralingen.
Ik kreeg een warme plaat buigzaam plastic over mijn hoofd heen. Ook zat er een piepklein gaatje bij mijn mond om te ademen. Als je claustrofobisch bent, is dit niet aan te raden!!! :)
Ze gingen kijken hoe ze me vast konden zetten aan de plank waar ik op lag. Best een gedoe, want hij moest bij mijn hoofd vast en onder mijn armen door vast.
En dat werd mijn masker voor komende tijd.
We liepen binnendoor naar het MCL. Mijn vader en zus waren mee.
We moesten nog wel een uur wachten totdat ik aan de beurt was, ik mocht zwarte koffie hebben. En daarna gingen we op een bankje zitten in de lange gang, we hadden toch tijd zat!
Nog even naar de wc en toen was het zover, tijd voor de scan!
Het was ondertussen 13:00 uur.
Eerst werd mijn suikergehalte van mijn bloed gemeten, dit doen ze met een vingerprik.
Daarna kreeg ik een soort water mee naar de wachtkamer, dit moest ik binnen 45 minuten opdrinken.
Ik werd daarna weer geroepen, en toen kreeg ik weer een infuus. Door dat infuus werd een radioactieve stof gespoten met zoutoplossing.
De verpleegkundige stond achter een ijzeren ding met een geel glas. Dit is bescherming tegen de straling. De stof is een half uur schadelijk voor andere mensen.
Ik mocht daarna rustig op een bed liggen met de tv aan. Zo kan de stof zich ophopen in de plaatsten waar de kanker zit. aan de hand van de scan kunnen ze zien welke organen aangetast zijn en waar de kanker allemaal zit.
Na het half uur mocht ik naar de wc en moest ik het laatste beetje van het water opdrinken. Ook moest ik mijn sieraden uitdoen en mijn bh moest uit. Overal waar ijzer inzit moest af en uit.
Ik moest weer op een plaat liggen en mijn masker moest weer op. Ik kreeg contrastvloeistof ingespoten via het infuus, dit zorgt ervoor dat mijn bloedvaten duidelijk worden.
Ik moest een half uur stil blijven liggen en ik mocht niet bewegen. Dat is echt geen pretje, op een gegeven moment gaan je benen trillen omdat je zo lang stil ligt.
Toen de scan klaar was kreeg ik een tattoo, een zwart puntje tussen mijn borsten als referentiepunt.
Het infuus werd er weer uitgehaald en ik mocht weer naar huis.
Uit de scan bleek dat de kanker in mijn hals, onder mijn oksel en achter mijn longen in de klieren zat.
Ik zit in stadium 2, Dus de kanker zit boven mijn middenrif. En is gelukkig niet uitgezaaid naar beneden! Ook zit er geen activiteit in het beenmerg!
Dat was echt een opluchting!
18 november 2013. De uitslag.
18 november moest ik weer naar de internist voor de uitslag. Ik zat met knikkende knieën in de wachtkamer samen met mijn vader.
Mijn naam werd geroepen en ik zag al aan zijn gezicht dat het niet goed was. Toen we in de kamer zaten zei hij: Het is niet goed.
Ik wist genoeg, en ik begon te huilen. Hij zei dat het Hodgkin lymfoom was, dus kortgezegd: Lymfklier kanker. Alleen van dat woord kanker krijg ik rillingen over mijn rug. Hallo!!! Ik ben nog maar 17 en nu al kanker??!!!
Hij ging uitleggen wat het was en hoe het nu verder moest, ik verstond de helft niet....
We mochten gelijk naar de poli Oncologie. Daar zat een verpleegkundige op mij te wachten, de eerste indruk was dat ze heel zorgzaam reageerde. Ik kreeg een folder en een patiëntenboek. Er waren in ieder geval tissues genoeg!
De verpleegkundige ging wat uitleggen hoe ze daar te werk gingen, het klonk op zich niet heel eng. Maar ik moest nog aan de behandeling beginnen!
Dus maar afwachten wat je moet verwachten. Het is in ieder geval beter te behandelen als Non-Hodgkin. En de genezing was een goed vooruitzicht.
Toen moest ik nog naar huis, hoe zouden ze thuis reageren? En hoe zullen familie, vrienden, collega's en kennissen reageren?
Brrr, dat was wat! iedereen aan het huilen thuis. De buren kwamen ook langs, ik heb alleen maar gehuild.... Maar op een gegeven moment dacht ik: Waarom huil ik? Ik moet er voor gaan, ik moet genezen!! Ik had sterk het gevoel dat het goed af ging lopen! Ik heb daarna alleen maar gezegd dat het goed komt!
Maar wat een belevenis na zo'n uitslag! Dit wens je niemand toe!
Maar ik wist zeker dat ik er voor moest gaan, en nu nog steeds!! Met de mensen om je heen kom je ook al een heel eind, samen sta je sterk! :)
Mijn naam werd geroepen en ik zag al aan zijn gezicht dat het niet goed was. Toen we in de kamer zaten zei hij: Het is niet goed.
Ik wist genoeg, en ik begon te huilen. Hij zei dat het Hodgkin lymfoom was, dus kortgezegd: Lymfklier kanker. Alleen van dat woord kanker krijg ik rillingen over mijn rug. Hallo!!! Ik ben nog maar 17 en nu al kanker??!!!
Hij ging uitleggen wat het was en hoe het nu verder moest, ik verstond de helft niet....
We mochten gelijk naar de poli Oncologie. Daar zat een verpleegkundige op mij te wachten, de eerste indruk was dat ze heel zorgzaam reageerde. Ik kreeg een folder en een patiëntenboek. Er waren in ieder geval tissues genoeg!
De verpleegkundige ging wat uitleggen hoe ze daar te werk gingen, het klonk op zich niet heel eng. Maar ik moest nog aan de behandeling beginnen!
Dus maar afwachten wat je moet verwachten. Het is in ieder geval beter te behandelen als Non-Hodgkin. En de genezing was een goed vooruitzicht.
Toen moest ik nog naar huis, hoe zouden ze thuis reageren? En hoe zullen familie, vrienden, collega's en kennissen reageren?
Brrr, dat was wat! iedereen aan het huilen thuis. De buren kwamen ook langs, ik heb alleen maar gehuild.... Maar op een gegeven moment dacht ik: Waarom huil ik? Ik moet er voor gaan, ik moet genezen!! Ik had sterk het gevoel dat het goed af ging lopen! Ik heb daarna alleen maar gezegd dat het goed komt!
Maar wat een belevenis na zo'n uitslag! Dit wens je niemand toe!
Maar ik wist zeker dat ik er voor moest gaan, en nu nog steeds!! Met de mensen om je heen kom je ook al een heel eind, samen sta je sterk! :)
8 november 2013. Biopsie.
8 november 2013 was het zover, de biopsie.
Ik was echt zenuwachtig. Voor de eerste keer in mijn leven onder narcose.
Het was druk, dus het duurde even wat langer.
Ik moest een blauw pyjama schort aan, ze gaven me rond 14:00 uur een tabletje om rustig naar de operatiekamer te gaan. Ook kreeg ik de tromboseprik.
Na weer gewacht te hebben mocht ik naar de operatiekamer. Ik kreeg een infuus en een bloeddrukmeter om, de mensen daar waren echt aardig!
Ik werd naar een ander kamertje gereden en daar spoten ze de narcose in, ook kreeg ik een kapje op mijn mond. Ik hoorde nog iemand zeggen: Nog even één keer adem halen.
En toen werd ik alweer wakker, echt heel apart!
Ik weet nog dat ik aan mijn hals ging voelen of het al klaar was.
Af en toe komt er dan iemand aan je bed om te vragen hoe het gaat. Om de minuut werd weer die bloeddrukmeter opgepompt.
Ik was rond 17:30 uur weer op de kamer.
Mijn vader was er nog niet, hij was even een broodje gaan halen.
Ik mocht rond 20:45 uur weer naar huis, ik kreeg cadeautjes en mijn opa en oma waren er ook.
Na de biopsie.
Ik was echt zenuwachtig. Voor de eerste keer in mijn leven onder narcose.
Het was druk, dus het duurde even wat langer.
Ik moest een blauw pyjama schort aan, ze gaven me rond 14:00 uur een tabletje om rustig naar de operatiekamer te gaan. Ook kreeg ik de tromboseprik.
Na weer gewacht te hebben mocht ik naar de operatiekamer. Ik kreeg een infuus en een bloeddrukmeter om, de mensen daar waren echt aardig!
Ik werd naar een ander kamertje gereden en daar spoten ze de narcose in, ook kreeg ik een kapje op mijn mond. Ik hoorde nog iemand zeggen: Nog even één keer adem halen.
En toen werd ik alweer wakker, echt heel apart!
Ik weet nog dat ik aan mijn hals ging voelen of het al klaar was.
Af en toe komt er dan iemand aan je bed om te vragen hoe het gaat. Om de minuut werd weer die bloeddrukmeter opgepompt.
Ik was rond 17:30 uur weer op de kamer.
Mijn vader was er nog niet, hij was even een broodje gaan halen.
Ik mocht rond 20:45 uur weer naar huis, ik kreeg cadeautjes en mijn opa en oma waren er ook.
Na de biopsie.Hoe het begon. Begin 2013.
Ik had denk ik vanaf begin 2013 ineens een bult in mijn nek. Ik dacht natuurlijk dat het vanzelf wegging, maar in oktober 2013 ging ik toch maar even langs de huisarts. Ik stel zulke dingen altijd uit, dus ik werd ook gedwongen door mijn buurvrouw! :)
Nou eenmaal bij de huisarts zei ze dat het waarschijnlijk de ziekte van Pfeiffer was. Ik was trouwens ook snel vermoeid, maar wat wil je ook! Ik had school, stage en werk.
Maar even bloedprikken. De eerste keer bloedprikken waren ze een extra buisje vergeten voor Pfeiffer. Dus nog maar een keer heen.
De uitslag was dat ik geen ziekte van Pfeiffer had, dus werd ik doorgestuurd naar de internist in Drachten. De huisarts wist het niet. (waarschijnlijk wel, want hij zei verder ook niks)
Dan kom je bij de internist. Op de poli interne geneeskunde. Hij stelde me allemaal vragen, en onderzocht mijn hals.
Toch maar een MRI scan en een biopsie. Deze werden ook gepland en ook in dezelfde week. Dus het ging echt super snel!
5 november kreeg ik de scan. 's Morgens moest ik naar de Anesthesie voor de narcose.
8 november was de biopsie al.
Nou eenmaal bij de huisarts zei ze dat het waarschijnlijk de ziekte van Pfeiffer was. Ik was trouwens ook snel vermoeid, maar wat wil je ook! Ik had school, stage en werk.
Maar even bloedprikken. De eerste keer bloedprikken waren ze een extra buisje vergeten voor Pfeiffer. Dus nog maar een keer heen.
De uitslag was dat ik geen ziekte van Pfeiffer had, dus werd ik doorgestuurd naar de internist in Drachten. De huisarts wist het niet. (waarschijnlijk wel, want hij zei verder ook niks)
Dan kom je bij de internist. Op de poli interne geneeskunde. Hij stelde me allemaal vragen, en onderzocht mijn hals.
Toch maar een MRI scan en een biopsie. Deze werden ook gepland en ook in dezelfde week. Dus het ging echt super snel!
5 november kreeg ik de scan. 's Morgens moest ik naar de Anesthesie voor de narcose.
8 november was de biopsie al.
Even voorstellen.
Hallo!!
Ik ben Melinda, ik ben 18 jaar oud en ik woon in Oosterwolde. Ik woon daar met mijn ouders, zus en een zusje.
In november vorig jaar (2013) heb ik te horen gekregen dat ik Hodgkin heb.
Een grote schok natuurlijk, ik was bezig met school, stage en werken. Ik volg de opleiding Verpleegkundige in Assen. Ik stond volop in het leven. En nu kanker? Dat kan toch helemaal niet? Dan spoken er allemaal vragen door je hoofd.
Ik heb vanaf het begin alles opgeschreven in een notitieboek van wat ik heb meegemaakt. Nu vond ik het wel tijd om mijn verhaal online te zetten, zodat andere mensen wat aan mijn verhaal hebben! En voor degene die het willen lezen. :)
Op het moment moet ik nog 1 chemo kuur (dus nog 2x heen). Daarna krijg ik weer een PET-scan. Ook moet ik nog bestraald worden.
Ik krijg mijn chemokuren in het ziekenhuis in Drachten. Voor het bestralen en de PET-scan ga ik naar Leeuwarden.
Ik schrijf in deze blog alles vanaf het begin op, van de voorbereidingen tot de laatste bestraling en daarna! Ik ga niet alle chemokuren beschrijven, alleen als er een verandering was of er iets anders gebeurde.
Dit ben ik met mijn pony! :)
Ik ben Melinda, ik ben 18 jaar oud en ik woon in Oosterwolde. Ik woon daar met mijn ouders, zus en een zusje.
In november vorig jaar (2013) heb ik te horen gekregen dat ik Hodgkin heb.
Een grote schok natuurlijk, ik was bezig met school, stage en werken. Ik volg de opleiding Verpleegkundige in Assen. Ik stond volop in het leven. En nu kanker? Dat kan toch helemaal niet? Dan spoken er allemaal vragen door je hoofd.
Ik heb vanaf het begin alles opgeschreven in een notitieboek van wat ik heb meegemaakt. Nu vond ik het wel tijd om mijn verhaal online te zetten, zodat andere mensen wat aan mijn verhaal hebben! En voor degene die het willen lezen. :)
Op het moment moet ik nog 1 chemo kuur (dus nog 2x heen). Daarna krijg ik weer een PET-scan. Ook moet ik nog bestraald worden.
Ik krijg mijn chemokuren in het ziekenhuis in Drachten. Voor het bestralen en de PET-scan ga ik naar Leeuwarden.
Ik schrijf in deze blog alles vanaf het begin op, van de voorbereidingen tot de laatste bestraling en daarna! Ik ga niet alle chemokuren beschrijven, alleen als er een verandering was of er iets anders gebeurde.
Dit ben ik met mijn pony! :)
Abonneren op:
Posts (Atom)