18 november 2017

18 november moest ik weer naar de internist voor de uitslag. Ik zat met knikkende knieën in de wachtkamer samen met mijn vader.

Mijn naam werd geroepen en ik zag al aan zijn gezicht dat het niet goed was. Toen we in de kamer zaten zei hij: Het is niet goed.
Ik wist genoeg, en ik begon te huilen. Hij zei dat het Hodgkin lymfoom was, dus kortgezegd: Lymfklier kanker. Alleen van dat woord kanker krijg ik rillingen over mijn rug. Hallo!!! Ik ben nog maar 17 en nu al kanker??!!!

Hij ging uitleggen wat het was en hoe het nu verder moest, ik verstond de helft niet....

Dit was 4 jaar geleden...

Nu 4 jaar verder, een hele ervaring rijker... stiekem was ik de datum een beetje vergeten, tenminste ik had er niet aan gedacht. Totdat mijn beste vriendinnetje Inge gisteren met 4 bloemen aan kwam zetten.. ze gaf ze aan me en ik vroeg waarvoor ik ze kreeg.. uuuuh kijk eens goed zie je het niet? Nee...(wat ik toen zei moet hier maar niet geplaatst worden ;)) Toen kreeg ik dom ding naar mijn hoofd geslingerd en zei ze dat het morgen(dus vandaag) 4 jaar na diagnose is.. Ooow, dat je daar aan denkt zei ik nog, toen drong het pas tot me door... er zijn dus mensen die mijn speciale datums dus weten(en Inge zou Inge niet zijn als ze de datums ook in haar agenda van haar mobiel zet), terwijl ik er niet eens aan gedacht had, wel handig op zich ;)

Verder gaat alles prima met mij, ik vind het echt ongeloofwaardig dat het alweer 4 jaar geleden is. Soms voelt het als de dag van gisteren, en ben ik best trots op mezelf dat ik na de diagnose toen altijd positief ben geweest. Ik heb het me nooit echt kwalijk genomen dat ik ziek werd, sommige mensen krijgen het... ik was diegene die het kreeg, maar de kanker kreeg mij er nooit onder. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik het kreeg, maar daar krijg ik nooit antwoord op. Ik wist dat ik voor iets of iemand moest overleven, en dat heb ik keurig afgerond... het idee dat je als 17 jarige toen te horen kreeg dat je ziek was, nu 4 jaar later, 21 jaar, nog steeds 'schoon' en iemand die echt van het leven geniet met een behoorlijke dosis mensenkennis ;)

4 jaar geleden stond de tijd stil en wist ik niet wat ik moest verwachten. 
Het hele traject, de onderzoeken, de vermoeiende en claustrofobisch makende scans, elke keer weer geprikt worden, de 6 hele chemokuren --> 6x2, 12 keer in de stoel, de angstaanjagende gedachten dat je het niet zou gaan halen, de haren die tijdens het douchen uitvallen en door het putje gaan, op het randje zitten van de waarde van de Leukocyten(normaalwaarde is tussen 4-10 miljard/liter bloed) bij mij was het op het einde 0,7 miljard/liter bloed, dit was ook de grens dat de chemokuur niet door mocht gaan... en dus was ik mega gevoelig voor infecties... Brrr...
Wees alsjeblieft dankbaar voor elke dag dat je weer gezond opstaat, want alles kan veranderen in één dag...

nu 4 jaar later tikt de tijd door als nooit te voren... This girl is on fire! 

Laters!!