Alweer een tijdje geleden een blog geschreven... wat gaat de tijd snel zeg, ongelofelijk!
Ik ben ondertussen alweer 5 weken aan het 'werk' op mijn stage in het ziekenhuis in Lingen(Duitsland), alles gaat prima daar!
Ik heb al veel mee gemaakt, gezien en vooral geleerd!
Voor de mensen die het nog niet weten, ik loop stage op de afdeling kraam/gynaecologie.. allemaal heel erg leuk en interessant, maar alle afdelingen hebben ook een andere kant, net als het gedeelte van de afdeling, gynaecologie...
Ik liep mee met de secretaresse, om opnamegesprekken te voeren. Eerste patiënt, bam, borstkanker... komt voor een mastectomie, rechts.
Een vraag op het anamnese formulier in de computer: maakt de patiënt een zieke indruk? Nou ja, na een heel traject van vele chemokuren, mutsje op en zieke indruk. Dat is een ja, oh wat mega oneerlijk(wat heb ik het toen getroffen met mijn uiterlijk.. oneerlijk gewoon).
Dat zet je soms nog steeds aan het denken, wat een rotziekte, my god, waarom?
De patiënt werd gelijk aan de eind van de ochtend geopereerd, tijdens de artsenvisite kijk ik de patiënt aan en denk nogmaals jeetje wat oneerlijk.
Toen voorbereiden op de operatie: OK-hemd en trombosekousen aan.
Wat zou ik vragen: gaat het?(natuurlijk gaat het niet, dat zie ik ook wel.. nee domme vraag, ze zegt waarschijnlijk toch: ja het gaat prima) Maar nee het gaat niet prima met u.
Ik zeg: ik zie dat u gespannen bent, ik begrijp u helemaal, ik hou haar hand even vast.
Ik krijg een vriendelijke glimlach terug en een dankjewel, gevolgd door een diepe zucht.
Naar de OK, tijdens de rit met het bed naar de OK, ik bij het hoofdeind en mijn collega bij het voeteneind.
Even voor de OK overdracht, raak ik mevr. haar schouder aan, ik merk dat ze erg gespannen is.
Toen moest ik haar achterlaten, ik wenste haar succes en heel veel sterkte. Ik keek haar nog even na, waardoor ze nog even naar me knikte.
Zo oneerlijk, dan heb je die rotziekte en dan raak je ook nog een gedeelte van je vrouwelijkheid kwijt...
Meer kun je er als 'verpleegkundige' niet aan doen...
Medeleven tonen, meeleven, begrijpen, verstaan, verbaal en non-verbaal ondersteunen, en de ware jij tonen...
Ik begrijp natuurlijk voor een gedeelte de patiënten, godzijdank ben ik 'niks' kwijtgeraakt aan lichamelijke organen... maar wow soms komt het wel even dichtbij, terwijl ik een 'andere' soort had..
Ik vindt het erg mooi om zulke patiënten te ondersteunen, ik denk er steeds meer over na om na mijn HBO-V opleiding(als ik aangenomen wordt :) ) richting de (kinder)oncologie te gaan, gewoon omdat ik wil dat iedereen met die rotziekte er net als mij, tot zover goed vanaf komt... Omdat ik ook van dichtbij heb gezien wat het met je doet, en ze bijstaan in de kwetsbare periode van hun leven...
12 juni mijn controle, maar die ga ik even verzetten, aangezien het niet helemaal uitkomt met stage... :)
We shall see, eerst weer de concentratie op stage, in april weer fijn mee als vrijwilliger op de zorgvaarvakantie! :)
Hopelijk begin juli mijn diploma in ontvangst nemen, en we zullen zien waar ik beland :)
Liefs, Melinda
