18 november 2017

18 november moest ik weer naar de internist voor de uitslag. Ik zat met knikkende knieën in de wachtkamer samen met mijn vader.

Mijn naam werd geroepen en ik zag al aan zijn gezicht dat het niet goed was. Toen we in de kamer zaten zei hij: Het is niet goed.
Ik wist genoeg, en ik begon te huilen. Hij zei dat het Hodgkin lymfoom was, dus kortgezegd: Lymfklier kanker. Alleen van dat woord kanker krijg ik rillingen over mijn rug. Hallo!!! Ik ben nog maar 17 en nu al kanker??!!!

Hij ging uitleggen wat het was en hoe het nu verder moest, ik verstond de helft niet....

Dit was 4 jaar geleden...

Nu 4 jaar verder, een hele ervaring rijker... stiekem was ik de datum een beetje vergeten, tenminste ik had er niet aan gedacht. Totdat mijn beste vriendinnetje Inge gisteren met 4 bloemen aan kwam zetten.. ze gaf ze aan me en ik vroeg waarvoor ik ze kreeg.. uuuuh kijk eens goed zie je het niet? Nee...(wat ik toen zei moet hier maar niet geplaatst worden ;)) Toen kreeg ik dom ding naar mijn hoofd geslingerd en zei ze dat het morgen(dus vandaag) 4 jaar na diagnose is.. Ooow, dat je daar aan denkt zei ik nog, toen drong het pas tot me door... er zijn dus mensen die mijn speciale datums dus weten(en Inge zou Inge niet zijn als ze de datums ook in haar agenda van haar mobiel zet), terwijl ik er niet eens aan gedacht had, wel handig op zich ;)

Verder gaat alles prima met mij, ik vind het echt ongeloofwaardig dat het alweer 4 jaar geleden is. Soms voelt het als de dag van gisteren, en ben ik best trots op mezelf dat ik na de diagnose toen altijd positief ben geweest. Ik heb het me nooit echt kwalijk genomen dat ik ziek werd, sommige mensen krijgen het... ik was diegene die het kreeg, maar de kanker kreeg mij er nooit onder. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik het kreeg, maar daar krijg ik nooit antwoord op. Ik wist dat ik voor iets of iemand moest overleven, en dat heb ik keurig afgerond... het idee dat je als 17 jarige toen te horen kreeg dat je ziek was, nu 4 jaar later, 21 jaar, nog steeds 'schoon' en iemand die echt van het leven geniet met een behoorlijke dosis mensenkennis ;)

4 jaar geleden stond de tijd stil en wist ik niet wat ik moest verwachten. 
Het hele traject, de onderzoeken, de vermoeiende en claustrofobisch makende scans, elke keer weer geprikt worden, de 6 hele chemokuren --> 6x2, 12 keer in de stoel, de angstaanjagende gedachten dat je het niet zou gaan halen, de haren die tijdens het douchen uitvallen en door het putje gaan, op het randje zitten van de waarde van de Leukocyten(normaalwaarde is tussen 4-10 miljard/liter bloed) bij mij was het op het einde 0,7 miljard/liter bloed, dit was ook de grens dat de chemokuur niet door mocht gaan... en dus was ik mega gevoelig voor infecties... Brrr...
Wees alsjeblieft dankbaar voor elke dag dat je weer gezond opstaat, want alles kan veranderen in één dag...

nu 4 jaar later tikt de tijd door als nooit te voren... This girl is on fire! 

Laters!!

Helaas mag je daarom niet mee doen aan het onderzoek.

Ja de titel... Ik had me opgegeven voor een wetenschappelijk onderzoek, maar helaas mag ik daar niet aan meedoen... je raad het al, ziek geweest en daarom niet geschikt!
Zelfs als je zo graag als mij mensen wil 'helpen', dat is hetzelfde als met bloed doneren.. ik blijf iemand die Hodgkin heeft 'gehad'... na bijna 4 jaar wel? Nee nooit! Prima dan niet... zou wel weer wetenschappelijk onderzocht zijn, dat geloof ik best.. maar soms werkt het wel frustrerend!

Het blijft me op sommige momenten achtervolgen... dat zou wel 'normaal' zijn, maar niet voor iemand zo als ik... ik ben hier om mensen te helpen al dan niet met een onderzoek of met bloed...
But that's life!

Maar daar in tegen heb ik eindelijk na bijna 4 jaar een uitvaartverzekering aangevraagd! Ik ben op dat opzicht dan geen risicopatiënt meer, best een voordeel.. mocht het moment dan toch daar zijn, ben ik in ieder geval verzekerd. En zo moet je dan overal weer aan denken!


Hoe gaat het nu met mij?
Prima! Begin juli nog een controle gehad bij de internist, was ook allemaal weer dik in orde!
Begin januari weer heen en dan van te voren even een hartfilmpje laten maken... zelf aangevraagd, you never know, wil zeker weten dat het goed gaat met mijn hart :)

Ik zit ook al in de 4de week van mijn HBO-V opleiding... het studentenleven begint nu echt!
Studeren, feestjes en lang reizen om op school te komen... maar ik kan het aan!

Wat ik verder met mijn leven doe... uuuh feestjes, nog meer feestjes, school, af en toe werken in het ziekenhuis, soms even op vakantie, gezelligheid en vooral genieten van het leven met een goede kijk op de toekomst!


Volgende maand is het alweer 4 jaar geleden(om precies te zijn 18 november, een datum die ik nooit meer vergeet), toen werd ik gediagnostiseerd met Hodgkin, gevolgd door een half jaar met 12 chemokuren, onzekerheid, onderzoeken en natuurlijk ook de mooie dingen!
24 juni 2014 kreeg ik het verlossende gesprek dat ik was en nog steeds ben genezen... en ik ben er nog steeds, still alive! Wat gaat de tijd toch snel, moet bijna rennen om het bij te houden ;)

Het blijft onwerkelijk allemaal, maar ik rock het leven! :)


Laters!

15 juni... almost a nurse!

Inspiratie om te schrijven...


Hoi mensen!
Ik ben er nog, still alive...
Tijdje geleden alweer, maar ik heb het druk, erg druk! Waarmee? Met leven!

Heerlijk, nog een weekje stage lopen: 5 rolletje leukosilk, pennen, heel wat pampers, flesjes en een berg ervaring rijker en verder...
Assessment gehaald, alles prima in orde op school... 6 juli diploma halen, dit had ik niet durven dromen in november 2013...

Maar ik ben een gelukkig mens, heel gelukkig!
Met mij gaat het nog steeds prima, ik vermaak me erg goed! Tussen het stage lopen en vrijdags school heerlijk feestjes bijwonen of zomaar even op visite gaan... zo heerlijk die positiviteit, lekker springen, genieten van het leven en af en toe een drankje...

Gelukkig mens, zekers wel!
Een berg mensenkennis en liefdevolle mensen in mijn leven, I love it, geen idee waar ze weg komen maar ik verzamel de bijzondere mensen en die zullen het weten... als je het met mij uit kan houden, chapeau!

Naast deze positiviteit komt er 3 juli weer een controle aan... positief, maar best een beetje spannend dat moet ik toegeven... weer even geconfronteerd worden met hetgene wat ik heb doorstaan, maar ook wel weer een overwinning als alles weer goed blijkt te zijn... toch ergens blijft het gevoel: wat als? Wat zou ik dan doen? In een hoekje gaan huilen of er weer voor gaan vechten? Blijft lastig...

Ja wat als? Nee niet aan denken...

Alright, volgende punt!
Voor de diplomering heerlijk een paar dagen op verrassingsreis, en na de diplomering weer een paar dagen op reis!
Wat een leven, heerlijk, erg vervelend vooral... haha!

Na die laatste reis wordt ik ingewerkt op mijn nieuwe werk, jaja dan moet ik eraan geloven! Als echte afgestudeerde verpleegkundige aan het werk en daarbij hbo verpleegkundige studeren na de zomervakantie! Wie had het ooit gedacht, ik stiekem niet.. maar zo gehoopt!
Kan ik eindelijk mensen helpen als een 'echte' afgestudeerde verpleegkundige en deze zo liefdevol behandelen als ik ooit heb meegemaakt tijdens mijn ziekte... Ik stop het in mijn broekzak en neem het mee in mijn carrière!

Nou dat was het zo'n beetje, een kijkje in hoe mijn leven nu is... Jij blij, ik blij... that's how we roll!

See you!
xx

16 maart 2017

Moin Leute!

Alweer een tijdje geleden een blog geschreven... wat gaat de tijd snel zeg, ongelofelijk!

Ik ben ondertussen alweer 5 weken aan het 'werk' op mijn stage in het ziekenhuis in Lingen(Duitsland), alles gaat prima daar!
Ik heb al veel mee gemaakt, gezien en vooral geleerd!
Voor de mensen die het nog niet weten, ik loop stage op de afdeling kraam/gynaecologie.. allemaal heel erg leuk en interessant, maar alle afdelingen hebben ook een andere kant, net als het gedeelte van de afdeling, gynaecologie...

Ik liep mee met de secretaresse, om opnamegesprekken te voeren. Eerste patiënt, bam, borstkanker... komt voor een mastectomie, rechts.
Een vraag op het anamnese formulier in de computer: maakt de patiënt een zieke indruk? Nou ja, na een heel traject van vele chemokuren, mutsje op en zieke indruk. Dat is een ja, oh wat mega oneerlijk(wat heb ik het toen getroffen met mijn uiterlijk.. oneerlijk gewoon).
Dat zet je soms nog steeds aan het denken, wat een rotziekte, my god, waarom?

De patiënt werd gelijk aan de eind van de ochtend geopereerd, tijdens de artsenvisite kijk ik de patiënt aan en denk nogmaals jeetje wat oneerlijk.
Toen voorbereiden op de operatie: OK-hemd en trombosekousen aan.

Wat zou ik vragen: gaat het?(natuurlijk gaat het niet, dat zie ik ook wel.. nee domme vraag, ze zegt waarschijnlijk toch: ja het gaat prima) Maar nee het gaat niet prima met u.
Ik zeg: ik zie dat u gespannen bent, ik begrijp u helemaal, ik hou haar hand even vast.
Ik krijg een vriendelijke glimlach terug en een dankjewel, gevolgd door een diepe zucht.

Naar de OK, tijdens de rit met het bed naar de OK, ik bij het hoofdeind en mijn collega bij het voeteneind.
Even voor de OK overdracht, raak ik mevr. haar schouder aan, ik merk dat ze erg gespannen is.
Toen moest ik haar achterlaten, ik wenste haar succes en heel veel sterkte. Ik keek haar nog even na, waardoor ze nog even naar me knikte.

Zo oneerlijk, dan heb je die rotziekte en dan raak je ook nog een gedeelte van je vrouwelijkheid kwijt...

Meer kun je er als 'verpleegkundige' niet aan doen...
Medeleven tonen, meeleven, begrijpen, verstaan, verbaal en non-verbaal ondersteunen, en de ware jij tonen...
Ik begrijp natuurlijk voor een gedeelte de patiënten, godzijdank ben ik 'niks' kwijtgeraakt aan lichamelijke organen... maar wow soms komt het wel even dichtbij, terwijl ik een 'andere' soort had..

Ik vindt het erg mooi om zulke patiënten te ondersteunen, ik denk er steeds meer over na om na mijn HBO-V opleiding(als ik aangenomen wordt :) ) richting de (kinder)oncologie te gaan, gewoon omdat ik wil dat iedereen met die rotziekte er net als mij, tot zover goed vanaf komt... Omdat ik ook van dichtbij heb gezien wat het met je doet, en ze bijstaan in de kwetsbare periode van hun leven...


12 juni mijn controle, maar die ga ik even verzetten, aangezien het niet helemaal uitkomt met stage... :)
We shall see, eerst weer de concentratie op stage, in april weer fijn mee als vrijwilliger op de zorgvaarvakantie! :)
Hopelijk begin juli mijn diploma in ontvangst nemen, en we zullen zien waar ik beland :)
Liefs, Melinda