Ik als 17 jarige, in het begin van mijn leven. Ik was zo mega druk met werken, school en stage dat ik mezelf soms gewoon vergat. Ik was druk om voor andere mensen te zorgen, en nu na lang uitstellen van doktersbezoek, deze uitslag? Ik vond op dat moment dat ik faalde in mijn eigen gezondheid, waarom liep ik zo lang rond met die bult in mijn nek en oksel? Waarom negeerde ik de steken onder mijn arm? Waarom was ik nou niet eerder naar de dokter gegaan, na aandringen van mensen om me heen had ik toch voor mezelf gekozen. Maar ik wist van mezelf al dat het niet goed was... leerdoel: als je iets hebt wat je niet vertrouwd, go to the doctor!
Op dat moment, het moment van de uitslag 'kanker' vervaagde mijn hele leven en toekomst.
Hoe kan één dag je leven zo veranderen? Waarom kreeg ik het? Waarom was het mij niet gegund om gezond en gelukkig te zijn?
Nog steeds allemaal vragen, die je tot op de dag van vandaag niet beantwoord krijgt.. alles gebeurd met een reden, maar wat was mijn reden?
18 november 2013, dit was de dag dat mijn leven voorgoed ging veranderen.
Om als 17 jarig meisje te horen dat je kanker heb, samen met mijn vader bij de internist... ik was zo jong, zo jong...
Het hele traject, de onderzoeken, de vermoeiende en claustrofobisch makende scans, elke keer weer geprikt worden, de 6 hele chemokuren --> 6x2, 12 keer in de stoel, de angstaanjagende gedachten dat je het niet zou gaan halen, de haren die tijdens het douchen uitvallen en door het putje gaan, op het randje zitten van de waarde van de Leukocyten(normaalwaarde is tussen 4-10 miljard/liter bloed) bij mij was het op het einde 0,7 miljard/liter bloed, dit was ook de grens dat de chemokuur niet door mocht gaan... en dus was ik mega gevoelig voor infecties... Brrr...
3 jaar later, heb ik alles achter me gelaten, vergeten doe je het nooit. 3 jaar later, en 100x zo sterk.
Ik heb gezien dat je elke dag dankbaar moet zijn dat je gezond opstaat, je van de kleine dingen moet genieten, dingen die je graag wil doen die ook gaan doen, niks uitstellen, luisteren naar je eigen lichaam, ik heb een heleboel mensen kennis opgedaan en ik voel mensen haarfijn aan(je zou denken dat deze periode ook voor een gedeelte positief was, ik zou je vertellen dat was het ook ;))
Bijna 3 jaar 'schoon', best bijzonder, maar als nog angstaanjagend, wanneer komt het terug? Komt het ooit weer terug? Krijg ik er iets anders voor terug?
Iets om niet teveel over na te denken, maar toch denk je er soms aan. Zou het ooit ophouden en blijft het voorgoed weg? blablabla...
Ik ga door met leven, genieten van het leven en leuke dingen doen.
In de afgelopen 3 jaar heb ik echt leuke, gezellige en bijzondere mensen ontmoet.
Mensen waarbij de mond open valt door 'mijn verhaal' je ziet het verleden niet in mijn uiterlijk, misschien ook wel, mijn innerlijk is zo gevormd door het verleden, waardoor ik misschien wat uitstraal? Ik moest ineens mega snel volwassen worden, ik geniet echt van elke dag, en ik wil niks uitstellen aangezien een dag uit je leven alles kan veranderen...
Was wel grappig, tijdens mijn 8 daagse vakantie naar Noord-Cyprus met mijn beste vriendin, waren we bij het zwembad.
Een Bulgaarse best wel vreemde vrouw, vroeg aan mij of ik een vechter was, ze zag mijn tattoo op mijn schouder, dus ik antwoord: ja pas maar op!!! Zegt ze: blijf op de rand van het zwembad en kom er niet in! Hahaha! Ik dacht natuurlijk, ik ga niet mijn hele verhaal vertellen aan die vreemdeling... ;) Maar die vragen krijg je wel als je mijn tattoos ziet, op zich niet verkeerd, ik wil het je best vertellen, maar wees niet vreemd, en als ik je vertrouw vertel ik het je met liefde ;)
Nu bijna 3 jaar later, in mijn laatste jaar in opleiding voor verpleegkundige, 2 baantjes in de zorg, leuke dingen doen tussendoor, en zo af en toe naar de sportschool ;)
Lekker druk, maar ik geniet omdat ik weer wat kan doen...
Ik heb voor mezelf een duidelijk toekomstbeeld, ik weet wat ik wil, ik weet als ik me inzet dit ook haal, ik heb namelijk deze ziekte ook zo goed als verslagen... een moeilijkere opdracht is er ook niet!
Eerst maar deze studie halen, vanaf februari weer stage lopen en dan door studeren!
Ik ben van plan HBO-verpleegkundige te doen en daarna richting de verloskunde/kraam... ik wil vooruit kijken en mensen 'beter maken'.
“Forget what hurt you in the past, but never forget what it taught you''
We zien wel wat het leven brengt... 12 december de controle afspraak bij de internist... Gezellig, eens zien wat hij zegt... wordt vervolgt! CIAO!
