Controle en toekomst!

Hoi mensen!

Hier was ik weer, afgelopen maandag voor controle geweest bij mijn internist.
9:00 uur was ik aan de beurt, naam werd weer geroepen, handje geven en mee lopen naar de spreekkamer.

- Nou vertel eens hoe gaat het.
- Ja goed hoor, met mij gaat het altijd goed!
- Nog last gehad van dit, dat en dat?
- Nee hoor!
- Prima, last gehad van afvallen?
- Hahaha nee eerder aangekomen :)
- Haha oké, wat doe je verder, je was nog in opleiding?
- Ja ik ben nog steeds in opleiding tot verpleegkundige, nog iets meer als een half jaar! En vanaf februari weer naar Duitsland!
- Wil je daar ook blijven werken, of zeg je weer terug naar Nederland?
- Nou ik denk dat ik weer terug ga naar Nederland om te werken hoor!
- Oké, ik wil nog even in je nek voelen.
- Dat mag hoor!
- Ja prima, voelt goed!
- Nou top zeg!
- En nu gaan we het even hebben over de lange termijn klachten van de chemokuur, ik heb je de vorige keer al een beetje over vertelt. Je krijgt over 1 á 2 jaar onderzoeken, ik wil dan even een hartfilmpje maken, en dit en dat. Je bloedwaarden waren een half jaar geleden uitstekend, ik maak me er nu nog niet zo druk om, je cholesterol was boven verwachting goed, en je schildklier functie was ook prima! En je hebt alleen maar de ABVD kuren gehad, en geen bestraling, dit is in je voordeel op de onderzoeken, als je bestraling zou hebben gehad moesten we al beginnen met borstonderzoek, want dat gebied zou dan bestraald zijn. Nou dit is niet bij jouw aan de orde!
- Nou ja we zien wel, ik ben er ook niet zo bang voor!
- Oké ik wil je over een half jaar weer zien en dan van te voren even weer bloed laten prikken. En als er wat is gewoon bellen en langskomen!
- Nou prima tot dan! Ja doe ik!
- Handje geven en gedag zeggen.

Dat was de controle weer, toch ben je dan wel weer ergens opgelucht zeg! Weer een half jaar 'vrij', hahaha!
En ik maak me nu nog niet teveel zorgen over die onderzoeken over 1 á 2 jaar, zien we dan wel weer! 12 juni staat de volgende controle afspraak, laat maar komen ;)

En dan nog even de plannen voor volgend jaar! Alweer bijna 2017, wat gaat het mega snel zeg! En dat vergeleken met de feestdagen van 2013, toen een maand de diagnose Hodgkin en nu 3 jaar later gezond en sterker dan ooit!
- Ik ga in februari met mijn aller beste vriendinnetje naar Lingen, stage lopen in het ziekenhuis, dit is onze eindstage voor de opleiding! Ik heb het voor elkaar gekregen om op de afdeling kraam/gynaecologie stage te lopen, mijn droom komt uit... :) We gaan hier tot eind juni stage lopen, met mijn andere lieve vriendinnetje die dan in Meppen stage gaat lopen, en daarna hopelijk ons diploma in ontvangst nemen!
- Ik heb me ondertussen al ingeschreven voor de vervolgopleidingen hbo-v en de academie voor verloskunde, ben benieuwd wat het wordt, spannend altijd zulke dingen!
- Verder heb ik nog geen plannen, eerst maar even kijken voor welke vervolgopleiding ik wordt aangenomen ;) en dan zien we wel verder! Oh ja en niet geheel onbelangrijk, er moet ook gewerkt worden! En gezond blijven lijkt me ook wel handig!

Ik ga gewoon genieten van het 'nieuwe' jaar, met lieve vrienden, familie en vage kennissen haha, en heel veel gezelligheid, humor, feestjes, goede gesprekken en heel veel liefde en gezondheid!


Alvast fijne feestdagen en een gezond en liefdevol 2017!







Liefs,
Melinda

Bijna 3 jaar geleden...

Over 10 dagen is het zover, 3 jaar later, na de diagnose Hodgkin.
Ik als 17 jarige, in het begin van mijn leven. Ik was zo mega druk met werken, school en stage dat ik mezelf soms gewoon vergat. Ik was druk om voor andere mensen te zorgen, en nu na lang uitstellen van doktersbezoek, deze uitslag? Ik vond op dat moment dat ik faalde in mijn eigen gezondheid, waarom liep ik zo lang rond met die bult in mijn nek en oksel? Waarom negeerde ik de steken onder mijn arm? Waarom was ik nou niet eerder naar de dokter gegaan, na aandringen van mensen om me heen had ik toch voor mezelf gekozen. Maar ik wist van mezelf al dat het niet goed was... leerdoel: als je iets hebt wat je niet vertrouwd, go to the doctor!
Op dat moment, het moment van de uitslag 'kanker' vervaagde mijn hele leven en toekomst.

Hoe kan één dag je leven zo veranderen? Waarom kreeg ik het? Waarom was het mij niet gegund om gezond en gelukkig te zijn?
Nog steeds allemaal vragen, die je tot op de dag van vandaag niet beantwoord krijgt.. alles gebeurd met een reden, maar wat was mijn reden?


18 november 2013, dit was de dag dat mijn leven voorgoed ging veranderen.
Om als 17 jarig meisje te horen dat je kanker heb, samen met mijn vader bij de internist... ik was zo jong, zo jong...

Het hele traject, de onderzoeken, de vermoeiende en claustrofobisch makende scans, elke keer weer geprikt worden, de 6 hele chemokuren --> 6x2, 12 keer in de stoel, de angstaanjagende gedachten dat je het niet zou gaan halen, de haren die tijdens het douchen uitvallen en door het putje gaan, op het randje zitten van de waarde van de Leukocyten(normaalwaarde is tussen 4-10 miljard/liter bloed) bij mij was het op het einde 0,7 miljard/liter bloed, dit was ook de grens dat de chemokuur niet door mocht gaan... en dus was ik mega gevoelig voor infecties... Brrr...

3 jaar later, heb ik alles achter me gelaten, vergeten doe je het nooit. 3 jaar later, en 100x zo sterk.

Ik heb gezien dat je elke dag dankbaar moet zijn dat je gezond opstaat, je van de kleine dingen moet genieten, dingen die je graag wil doen die ook gaan doen, niks uitstellen, luisteren naar je eigen lichaam, ik heb een heleboel mensen kennis opgedaan en ik voel mensen haarfijn aan(je zou denken dat deze periode ook voor een gedeelte positief was, ik zou je vertellen dat was het ook ;))

Bijna 3 jaar 'schoon', best bijzonder, maar als nog angstaanjagend, wanneer komt het terug? Komt het ooit weer terug? Krijg ik er iets anders voor terug?
Iets om niet teveel over na te denken, maar toch denk je er soms aan. Zou het ooit ophouden en blijft het voorgoed weg? blablabla...

Ik ga door met leven, genieten van het leven en leuke dingen doen.
In de afgelopen 3 jaar heb ik echt leuke, gezellige en bijzondere mensen ontmoet.
Mensen waarbij de mond open valt door 'mijn verhaal' je ziet het verleden niet in mijn uiterlijk, misschien ook wel, mijn innerlijk is zo gevormd door het verleden, waardoor ik misschien wat uitstraal? Ik moest ineens mega snel volwassen worden, ik geniet echt van elke dag, en ik wil niks uitstellen aangezien een dag uit je leven alles kan veranderen...

Was wel grappig, tijdens mijn 8 daagse vakantie naar Noord-Cyprus met mijn beste vriendin, waren we bij het zwembad.
Een Bulgaarse best wel vreemde vrouw, vroeg aan mij of ik een vechter was, ze zag mijn tattoo op mijn schouder, dus ik antwoord: ja pas maar op!!! Zegt ze: blijf op de rand van het zwembad en kom er niet in! Hahaha! Ik dacht natuurlijk, ik ga niet mijn hele verhaal vertellen aan die vreemdeling... ;) Maar die vragen krijg je wel als je mijn tattoos ziet, op zich niet verkeerd, ik wil het je best vertellen, maar wees niet vreemd, en als ik je vertrouw vertel ik het je met liefde ;)

Nu bijna 3 jaar later, in mijn laatste jaar in opleiding voor verpleegkundige, 2 baantjes in de zorg, leuke dingen doen tussendoor, en zo af en toe naar de sportschool ;)
Lekker druk, maar ik geniet omdat ik weer wat kan doen...

Ik heb voor mezelf een duidelijk toekomstbeeld, ik weet wat ik wil, ik weet als ik me inzet dit ook haal, ik heb namelijk deze ziekte ook zo goed als verslagen... een moeilijkere opdracht is er ook niet!

Eerst maar deze studie halen, vanaf februari weer stage lopen en dan door studeren!
Ik ben van plan HBO-verpleegkundige te doen en daarna richting de verloskunde/kraam... ik wil vooruit kijken en mensen 'beter maken'.


“Forget what hurt you in the past, but never forget what it taught you''


We zien wel wat het leven brengt... 12 december de controle afspraak bij de internist... Gezellig, eens zien wat hij zegt... wordt vervolgt! CIAO!

18 september 2016

Hello!


Daar was ik weer eens na ongeveer 1,5 jaar... het leven gaat door en ik vermaak me prima!


Woow echt lang geleden dat ik een blog schreef!
- Ik ben in de zomervakantie 2015 tijdens mijn volle werkweken met mijn zusje naar Praag geweest! Ja zonder ouders, en het was geweldig! Alles zelf uitzoeken en dan maar kijken of het goed komt!

 

- 31 Augustus 2015 begon ik aan het grote avontuur om stage te lopen in Marienhospital Papenburg(Duitsland). Ik liep daar 20 weken stage als stagiaire verpleegkundige op de afdeling Cardiologie.

Ik ben mezelf daar heel vaak tegen gekomen, en ben naar eigen zeggen veel zelfstandiger geworden.

Ik heb in die 20 weken zoveel geleerd, van mezelf en van het ziekenhuis zelf ofcourse ;)
Ik was daar met 5 andere meiden uit mijn klas en hebben met z'n allen heel wat meegemaakt!
Een ervaring om nooit te vergeten!!

 * Hoop dit schooljaar weer heen te gaan, want ja ik ben nu al in mijn laatste jaar als verpleegkundige --> de drukte na de zomervakantie van dit jaar (2016) is weer begonnen! Na de hele vakantie bijna elke dag werken, met 2 baantjes in de zorg --> ben weer helemaal terug in de race ;)

- Afgelopen week was ik als vrijwilliger in de zorg mee op een zorgvaarvakantie. Dit deed ik samen met 2 vriendinnen en heel veel leuke vrijwilligers en gasten! Oh wat heb ik me daar vermaakt zeg! Op naar de volgende bootreis!

- Heel wat leuke feestjes gehad in het afgelopen 1,5 jaar!

- En natuurlijk moest ik af en toe de dokter ook weer eens zien voor controle.

De dokter is nog steeds blij met mij, afgelopen keer in juni was alles prima in orde. Er waren geen voelbare knobbels, en ik voelde me goed --> ook uit mijn bloedwaardes te zien, de dokter vroeg of ik cholesterol verlagende pillen gebruikte! Hahah nou nee :)

Nierfunctie en schildklierfunctie waren boven verwachting goed, beter nieuws kan je niet krijgen, ik zeg houden zo!

- 12 december moet ik weer voor controle, en dan gaan ze kijken of ik elke 9 maanden  mag komen!

- Er staan nog steeds veel plannen op mijn lijstje, maar eerst maar eens weer wat voor school doen en in de herfstvakantie lekker genieten op Cyprus!

En voor de rest: leef alsof het je laatste dag is!

CIAO!