18 november 2017

18 november moest ik weer naar de internist voor de uitslag. Ik zat met knikkende knieën in de wachtkamer samen met mijn vader.

Mijn naam werd geroepen en ik zag al aan zijn gezicht dat het niet goed was. Toen we in de kamer zaten zei hij: Het is niet goed.
Ik wist genoeg, en ik begon te huilen. Hij zei dat het Hodgkin lymfoom was, dus kortgezegd: Lymfklier kanker. Alleen van dat woord kanker krijg ik rillingen over mijn rug. Hallo!!! Ik ben nog maar 17 en nu al kanker??!!!

Hij ging uitleggen wat het was en hoe het nu verder moest, ik verstond de helft niet....

Dit was 4 jaar geleden...

Nu 4 jaar verder, een hele ervaring rijker... stiekem was ik de datum een beetje vergeten, tenminste ik had er niet aan gedacht. Totdat mijn beste vriendinnetje Inge gisteren met 4 bloemen aan kwam zetten.. ze gaf ze aan me en ik vroeg waarvoor ik ze kreeg.. uuuuh kijk eens goed zie je het niet? Nee...(wat ik toen zei moet hier maar niet geplaatst worden ;)) Toen kreeg ik dom ding naar mijn hoofd geslingerd en zei ze dat het morgen(dus vandaag) 4 jaar na diagnose is.. Ooow, dat je daar aan denkt zei ik nog, toen drong het pas tot me door... er zijn dus mensen die mijn speciale datums dus weten(en Inge zou Inge niet zijn als ze de datums ook in haar agenda van haar mobiel zet), terwijl ik er niet eens aan gedacht had, wel handig op zich ;)

Verder gaat alles prima met mij, ik vind het echt ongeloofwaardig dat het alweer 4 jaar geleden is. Soms voelt het als de dag van gisteren, en ben ik best trots op mezelf dat ik na de diagnose toen altijd positief ben geweest. Ik heb het me nooit echt kwalijk genomen dat ik ziek werd, sommige mensen krijgen het... ik was diegene die het kreeg, maar de kanker kreeg mij er nooit onder. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik het kreeg, maar daar krijg ik nooit antwoord op. Ik wist dat ik voor iets of iemand moest overleven, en dat heb ik keurig afgerond... het idee dat je als 17 jarige toen te horen kreeg dat je ziek was, nu 4 jaar later, 21 jaar, nog steeds 'schoon' en iemand die echt van het leven geniet met een behoorlijke dosis mensenkennis ;)

4 jaar geleden stond de tijd stil en wist ik niet wat ik moest verwachten. 
Het hele traject, de onderzoeken, de vermoeiende en claustrofobisch makende scans, elke keer weer geprikt worden, de 6 hele chemokuren --> 6x2, 12 keer in de stoel, de angstaanjagende gedachten dat je het niet zou gaan halen, de haren die tijdens het douchen uitvallen en door het putje gaan, op het randje zitten van de waarde van de Leukocyten(normaalwaarde is tussen 4-10 miljard/liter bloed) bij mij was het op het einde 0,7 miljard/liter bloed, dit was ook de grens dat de chemokuur niet door mocht gaan... en dus was ik mega gevoelig voor infecties... Brrr...
Wees alsjeblieft dankbaar voor elke dag dat je weer gezond opstaat, want alles kan veranderen in één dag...

nu 4 jaar later tikt de tijd door als nooit te voren... This girl is on fire! 

Laters!!

Helaas mag je daarom niet mee doen aan het onderzoek.

Ja de titel... Ik had me opgegeven voor een wetenschappelijk onderzoek, maar helaas mag ik daar niet aan meedoen... je raad het al, ziek geweest en daarom niet geschikt!
Zelfs als je zo graag als mij mensen wil 'helpen', dat is hetzelfde als met bloed doneren.. ik blijf iemand die Hodgkin heeft 'gehad'... na bijna 4 jaar wel? Nee nooit! Prima dan niet... zou wel weer wetenschappelijk onderzocht zijn, dat geloof ik best.. maar soms werkt het wel frustrerend!

Het blijft me op sommige momenten achtervolgen... dat zou wel 'normaal' zijn, maar niet voor iemand zo als ik... ik ben hier om mensen te helpen al dan niet met een onderzoek of met bloed...
But that's life!

Maar daar in tegen heb ik eindelijk na bijna 4 jaar een uitvaartverzekering aangevraagd! Ik ben op dat opzicht dan geen risicopatiënt meer, best een voordeel.. mocht het moment dan toch daar zijn, ben ik in ieder geval verzekerd. En zo moet je dan overal weer aan denken!


Hoe gaat het nu met mij?
Prima! Begin juli nog een controle gehad bij de internist, was ook allemaal weer dik in orde!
Begin januari weer heen en dan van te voren even een hartfilmpje laten maken... zelf aangevraagd, you never know, wil zeker weten dat het goed gaat met mijn hart :)

Ik zit ook al in de 4de week van mijn HBO-V opleiding... het studentenleven begint nu echt!
Studeren, feestjes en lang reizen om op school te komen... maar ik kan het aan!

Wat ik verder met mijn leven doe... uuuh feestjes, nog meer feestjes, school, af en toe werken in het ziekenhuis, soms even op vakantie, gezelligheid en vooral genieten van het leven met een goede kijk op de toekomst!


Volgende maand is het alweer 4 jaar geleden(om precies te zijn 18 november, een datum die ik nooit meer vergeet), toen werd ik gediagnostiseerd met Hodgkin, gevolgd door een half jaar met 12 chemokuren, onzekerheid, onderzoeken en natuurlijk ook de mooie dingen!
24 juni 2014 kreeg ik het verlossende gesprek dat ik was en nog steeds ben genezen... en ik ben er nog steeds, still alive! Wat gaat de tijd toch snel, moet bijna rennen om het bij te houden ;)

Het blijft onwerkelijk allemaal, maar ik rock het leven! :)


Laters!

15 juni... almost a nurse!

Inspiratie om te schrijven...


Hoi mensen!
Ik ben er nog, still alive...
Tijdje geleden alweer, maar ik heb het druk, erg druk! Waarmee? Met leven!

Heerlijk, nog een weekje stage lopen: 5 rolletje leukosilk, pennen, heel wat pampers, flesjes en een berg ervaring rijker en verder...
Assessment gehaald, alles prima in orde op school... 6 juli diploma halen, dit had ik niet durven dromen in november 2013...

Maar ik ben een gelukkig mens, heel gelukkig!
Met mij gaat het nog steeds prima, ik vermaak me erg goed! Tussen het stage lopen en vrijdags school heerlijk feestjes bijwonen of zomaar even op visite gaan... zo heerlijk die positiviteit, lekker springen, genieten van het leven en af en toe een drankje...

Gelukkig mens, zekers wel!
Een berg mensenkennis en liefdevolle mensen in mijn leven, I love it, geen idee waar ze weg komen maar ik verzamel de bijzondere mensen en die zullen het weten... als je het met mij uit kan houden, chapeau!

Naast deze positiviteit komt er 3 juli weer een controle aan... positief, maar best een beetje spannend dat moet ik toegeven... weer even geconfronteerd worden met hetgene wat ik heb doorstaan, maar ook wel weer een overwinning als alles weer goed blijkt te zijn... toch ergens blijft het gevoel: wat als? Wat zou ik dan doen? In een hoekje gaan huilen of er weer voor gaan vechten? Blijft lastig...

Ja wat als? Nee niet aan denken...

Alright, volgende punt!
Voor de diplomering heerlijk een paar dagen op verrassingsreis, en na de diplomering weer een paar dagen op reis!
Wat een leven, heerlijk, erg vervelend vooral... haha!

Na die laatste reis wordt ik ingewerkt op mijn nieuwe werk, jaja dan moet ik eraan geloven! Als echte afgestudeerde verpleegkundige aan het werk en daarbij hbo verpleegkundige studeren na de zomervakantie! Wie had het ooit gedacht, ik stiekem niet.. maar zo gehoopt!
Kan ik eindelijk mensen helpen als een 'echte' afgestudeerde verpleegkundige en deze zo liefdevol behandelen als ik ooit heb meegemaakt tijdens mijn ziekte... Ik stop het in mijn broekzak en neem het mee in mijn carrière!

Nou dat was het zo'n beetje, een kijkje in hoe mijn leven nu is... Jij blij, ik blij... that's how we roll!

See you!
xx

16 maart 2017

Moin Leute!

Alweer een tijdje geleden een blog geschreven... wat gaat de tijd snel zeg, ongelofelijk!

Ik ben ondertussen alweer 5 weken aan het 'werk' op mijn stage in het ziekenhuis in Lingen(Duitsland), alles gaat prima daar!
Ik heb al veel mee gemaakt, gezien en vooral geleerd!
Voor de mensen die het nog niet weten, ik loop stage op de afdeling kraam/gynaecologie.. allemaal heel erg leuk en interessant, maar alle afdelingen hebben ook een andere kant, net als het gedeelte van de afdeling, gynaecologie...

Ik liep mee met de secretaresse, om opnamegesprekken te voeren. Eerste patiënt, bam, borstkanker... komt voor een mastectomie, rechts.
Een vraag op het anamnese formulier in de computer: maakt de patiënt een zieke indruk? Nou ja, na een heel traject van vele chemokuren, mutsje op en zieke indruk. Dat is een ja, oh wat mega oneerlijk(wat heb ik het toen getroffen met mijn uiterlijk.. oneerlijk gewoon).
Dat zet je soms nog steeds aan het denken, wat een rotziekte, my god, waarom?

De patiënt werd gelijk aan de eind van de ochtend geopereerd, tijdens de artsenvisite kijk ik de patiënt aan en denk nogmaals jeetje wat oneerlijk.
Toen voorbereiden op de operatie: OK-hemd en trombosekousen aan.

Wat zou ik vragen: gaat het?(natuurlijk gaat het niet, dat zie ik ook wel.. nee domme vraag, ze zegt waarschijnlijk toch: ja het gaat prima) Maar nee het gaat niet prima met u.
Ik zeg: ik zie dat u gespannen bent, ik begrijp u helemaal, ik hou haar hand even vast.
Ik krijg een vriendelijke glimlach terug en een dankjewel, gevolgd door een diepe zucht.

Naar de OK, tijdens de rit met het bed naar de OK, ik bij het hoofdeind en mijn collega bij het voeteneind.
Even voor de OK overdracht, raak ik mevr. haar schouder aan, ik merk dat ze erg gespannen is.
Toen moest ik haar achterlaten, ik wenste haar succes en heel veel sterkte. Ik keek haar nog even na, waardoor ze nog even naar me knikte.

Zo oneerlijk, dan heb je die rotziekte en dan raak je ook nog een gedeelte van je vrouwelijkheid kwijt...

Meer kun je er als 'verpleegkundige' niet aan doen...
Medeleven tonen, meeleven, begrijpen, verstaan, verbaal en non-verbaal ondersteunen, en de ware jij tonen...
Ik begrijp natuurlijk voor een gedeelte de patiënten, godzijdank ben ik 'niks' kwijtgeraakt aan lichamelijke organen... maar wow soms komt het wel even dichtbij, terwijl ik een 'andere' soort had..

Ik vindt het erg mooi om zulke patiënten te ondersteunen, ik denk er steeds meer over na om na mijn HBO-V opleiding(als ik aangenomen wordt :) ) richting de (kinder)oncologie te gaan, gewoon omdat ik wil dat iedereen met die rotziekte er net als mij, tot zover goed vanaf komt... Omdat ik ook van dichtbij heb gezien wat het met je doet, en ze bijstaan in de kwetsbare periode van hun leven...


12 juni mijn controle, maar die ga ik even verzetten, aangezien het niet helemaal uitkomt met stage... :)
We shall see, eerst weer de concentratie op stage, in april weer fijn mee als vrijwilliger op de zorgvaarvakantie! :)
Hopelijk begin juli mijn diploma in ontvangst nemen, en we zullen zien waar ik beland :)
Liefs, Melinda

Controle en toekomst!

Hoi mensen!

Hier was ik weer, afgelopen maandag voor controle geweest bij mijn internist.
9:00 uur was ik aan de beurt, naam werd weer geroepen, handje geven en mee lopen naar de spreekkamer.

- Nou vertel eens hoe gaat het.
- Ja goed hoor, met mij gaat het altijd goed!
- Nog last gehad van dit, dat en dat?
- Nee hoor!
- Prima, last gehad van afvallen?
- Hahaha nee eerder aangekomen :)
- Haha oké, wat doe je verder, je was nog in opleiding?
- Ja ik ben nog steeds in opleiding tot verpleegkundige, nog iets meer als een half jaar! En vanaf februari weer naar Duitsland!
- Wil je daar ook blijven werken, of zeg je weer terug naar Nederland?
- Nou ik denk dat ik weer terug ga naar Nederland om te werken hoor!
- Oké, ik wil nog even in je nek voelen.
- Dat mag hoor!
- Ja prima, voelt goed!
- Nou top zeg!
- En nu gaan we het even hebben over de lange termijn klachten van de chemokuur, ik heb je de vorige keer al een beetje over vertelt. Je krijgt over 1 á 2 jaar onderzoeken, ik wil dan even een hartfilmpje maken, en dit en dat. Je bloedwaarden waren een half jaar geleden uitstekend, ik maak me er nu nog niet zo druk om, je cholesterol was boven verwachting goed, en je schildklier functie was ook prima! En je hebt alleen maar de ABVD kuren gehad, en geen bestraling, dit is in je voordeel op de onderzoeken, als je bestraling zou hebben gehad moesten we al beginnen met borstonderzoek, want dat gebied zou dan bestraald zijn. Nou dit is niet bij jouw aan de orde!
- Nou ja we zien wel, ik ben er ook niet zo bang voor!
- Oké ik wil je over een half jaar weer zien en dan van te voren even weer bloed laten prikken. En als er wat is gewoon bellen en langskomen!
- Nou prima tot dan! Ja doe ik!
- Handje geven en gedag zeggen.

Dat was de controle weer, toch ben je dan wel weer ergens opgelucht zeg! Weer een half jaar 'vrij', hahaha!
En ik maak me nu nog niet teveel zorgen over die onderzoeken over 1 á 2 jaar, zien we dan wel weer! 12 juni staat de volgende controle afspraak, laat maar komen ;)

En dan nog even de plannen voor volgend jaar! Alweer bijna 2017, wat gaat het mega snel zeg! En dat vergeleken met de feestdagen van 2013, toen een maand de diagnose Hodgkin en nu 3 jaar later gezond en sterker dan ooit!
- Ik ga in februari met mijn aller beste vriendinnetje naar Lingen, stage lopen in het ziekenhuis, dit is onze eindstage voor de opleiding! Ik heb het voor elkaar gekregen om op de afdeling kraam/gynaecologie stage te lopen, mijn droom komt uit... :) We gaan hier tot eind juni stage lopen, met mijn andere lieve vriendinnetje die dan in Meppen stage gaat lopen, en daarna hopelijk ons diploma in ontvangst nemen!
- Ik heb me ondertussen al ingeschreven voor de vervolgopleidingen hbo-v en de academie voor verloskunde, ben benieuwd wat het wordt, spannend altijd zulke dingen!
- Verder heb ik nog geen plannen, eerst maar even kijken voor welke vervolgopleiding ik wordt aangenomen ;) en dan zien we wel verder! Oh ja en niet geheel onbelangrijk, er moet ook gewerkt worden! En gezond blijven lijkt me ook wel handig!

Ik ga gewoon genieten van het 'nieuwe' jaar, met lieve vrienden, familie en vage kennissen haha, en heel veel gezelligheid, humor, feestjes, goede gesprekken en heel veel liefde en gezondheid!


Alvast fijne feestdagen en een gezond en liefdevol 2017!







Liefs,
Melinda

Bijna 3 jaar geleden...

Over 10 dagen is het zover, 3 jaar later, na de diagnose Hodgkin.
Ik als 17 jarige, in het begin van mijn leven. Ik was zo mega druk met werken, school en stage dat ik mezelf soms gewoon vergat. Ik was druk om voor andere mensen te zorgen, en nu na lang uitstellen van doktersbezoek, deze uitslag? Ik vond op dat moment dat ik faalde in mijn eigen gezondheid, waarom liep ik zo lang rond met die bult in mijn nek en oksel? Waarom negeerde ik de steken onder mijn arm? Waarom was ik nou niet eerder naar de dokter gegaan, na aandringen van mensen om me heen had ik toch voor mezelf gekozen. Maar ik wist van mezelf al dat het niet goed was... leerdoel: als je iets hebt wat je niet vertrouwd, go to the doctor!
Op dat moment, het moment van de uitslag 'kanker' vervaagde mijn hele leven en toekomst.

Hoe kan één dag je leven zo veranderen? Waarom kreeg ik het? Waarom was het mij niet gegund om gezond en gelukkig te zijn?
Nog steeds allemaal vragen, die je tot op de dag van vandaag niet beantwoord krijgt.. alles gebeurd met een reden, maar wat was mijn reden?


18 november 2013, dit was de dag dat mijn leven voorgoed ging veranderen.
Om als 17 jarig meisje te horen dat je kanker heb, samen met mijn vader bij de internist... ik was zo jong, zo jong...

Het hele traject, de onderzoeken, de vermoeiende en claustrofobisch makende scans, elke keer weer geprikt worden, de 6 hele chemokuren --> 6x2, 12 keer in de stoel, de angstaanjagende gedachten dat je het niet zou gaan halen, de haren die tijdens het douchen uitvallen en door het putje gaan, op het randje zitten van de waarde van de Leukocyten(normaalwaarde is tussen 4-10 miljard/liter bloed) bij mij was het op het einde 0,7 miljard/liter bloed, dit was ook de grens dat de chemokuur niet door mocht gaan... en dus was ik mega gevoelig voor infecties... Brrr...

3 jaar later, heb ik alles achter me gelaten, vergeten doe je het nooit. 3 jaar later, en 100x zo sterk.

Ik heb gezien dat je elke dag dankbaar moet zijn dat je gezond opstaat, je van de kleine dingen moet genieten, dingen die je graag wil doen die ook gaan doen, niks uitstellen, luisteren naar je eigen lichaam, ik heb een heleboel mensen kennis opgedaan en ik voel mensen haarfijn aan(je zou denken dat deze periode ook voor een gedeelte positief was, ik zou je vertellen dat was het ook ;))

Bijna 3 jaar 'schoon', best bijzonder, maar als nog angstaanjagend, wanneer komt het terug? Komt het ooit weer terug? Krijg ik er iets anders voor terug?
Iets om niet teveel over na te denken, maar toch denk je er soms aan. Zou het ooit ophouden en blijft het voorgoed weg? blablabla...

Ik ga door met leven, genieten van het leven en leuke dingen doen.
In de afgelopen 3 jaar heb ik echt leuke, gezellige en bijzondere mensen ontmoet.
Mensen waarbij de mond open valt door 'mijn verhaal' je ziet het verleden niet in mijn uiterlijk, misschien ook wel, mijn innerlijk is zo gevormd door het verleden, waardoor ik misschien wat uitstraal? Ik moest ineens mega snel volwassen worden, ik geniet echt van elke dag, en ik wil niks uitstellen aangezien een dag uit je leven alles kan veranderen...

Was wel grappig, tijdens mijn 8 daagse vakantie naar Noord-Cyprus met mijn beste vriendin, waren we bij het zwembad.
Een Bulgaarse best wel vreemde vrouw, vroeg aan mij of ik een vechter was, ze zag mijn tattoo op mijn schouder, dus ik antwoord: ja pas maar op!!! Zegt ze: blijf op de rand van het zwembad en kom er niet in! Hahaha! Ik dacht natuurlijk, ik ga niet mijn hele verhaal vertellen aan die vreemdeling... ;) Maar die vragen krijg je wel als je mijn tattoos ziet, op zich niet verkeerd, ik wil het je best vertellen, maar wees niet vreemd, en als ik je vertrouw vertel ik het je met liefde ;)

Nu bijna 3 jaar later, in mijn laatste jaar in opleiding voor verpleegkundige, 2 baantjes in de zorg, leuke dingen doen tussendoor, en zo af en toe naar de sportschool ;)
Lekker druk, maar ik geniet omdat ik weer wat kan doen...

Ik heb voor mezelf een duidelijk toekomstbeeld, ik weet wat ik wil, ik weet als ik me inzet dit ook haal, ik heb namelijk deze ziekte ook zo goed als verslagen... een moeilijkere opdracht is er ook niet!

Eerst maar deze studie halen, vanaf februari weer stage lopen en dan door studeren!
Ik ben van plan HBO-verpleegkundige te doen en daarna richting de verloskunde/kraam... ik wil vooruit kijken en mensen 'beter maken'.


“Forget what hurt you in the past, but never forget what it taught you''


We zien wel wat het leven brengt... 12 december de controle afspraak bij de internist... Gezellig, eens zien wat hij zegt... wordt vervolgt! CIAO!

18 september 2016

Hello!


Daar was ik weer eens na ongeveer 1,5 jaar... het leven gaat door en ik vermaak me prima!


Woow echt lang geleden dat ik een blog schreef!
- Ik ben in de zomervakantie 2015 tijdens mijn volle werkweken met mijn zusje naar Praag geweest! Ja zonder ouders, en het was geweldig! Alles zelf uitzoeken en dan maar kijken of het goed komt!

 

- 31 Augustus 2015 begon ik aan het grote avontuur om stage te lopen in Marienhospital Papenburg(Duitsland). Ik liep daar 20 weken stage als stagiaire verpleegkundige op de afdeling Cardiologie.

Ik ben mezelf daar heel vaak tegen gekomen, en ben naar eigen zeggen veel zelfstandiger geworden.

Ik heb in die 20 weken zoveel geleerd, van mezelf en van het ziekenhuis zelf ofcourse ;)
Ik was daar met 5 andere meiden uit mijn klas en hebben met z'n allen heel wat meegemaakt!
Een ervaring om nooit te vergeten!!

 * Hoop dit schooljaar weer heen te gaan, want ja ik ben nu al in mijn laatste jaar als verpleegkundige --> de drukte na de zomervakantie van dit jaar (2016) is weer begonnen! Na de hele vakantie bijna elke dag werken, met 2 baantjes in de zorg --> ben weer helemaal terug in de race ;)

- Afgelopen week was ik als vrijwilliger in de zorg mee op een zorgvaarvakantie. Dit deed ik samen met 2 vriendinnen en heel veel leuke vrijwilligers en gasten! Oh wat heb ik me daar vermaakt zeg! Op naar de volgende bootreis!

- Heel wat leuke feestjes gehad in het afgelopen 1,5 jaar!

- En natuurlijk moest ik af en toe de dokter ook weer eens zien voor controle.

De dokter is nog steeds blij met mij, afgelopen keer in juni was alles prima in orde. Er waren geen voelbare knobbels, en ik voelde me goed --> ook uit mijn bloedwaardes te zien, de dokter vroeg of ik cholesterol verlagende pillen gebruikte! Hahah nou nee :)

Nierfunctie en schildklierfunctie waren boven verwachting goed, beter nieuws kan je niet krijgen, ik zeg houden zo!

- 12 december moet ik weer voor controle, en dan gaan ze kijken of ik elke 9 maanden  mag komen!

- Er staan nog steeds veel plannen op mijn lijstje, maar eerst maar eens weer wat voor school doen en in de herfstvakantie lekker genieten op Cyprus!

En voor de rest: leef alsof het je laatste dag is!

CIAO!